پنجره هرچه بُزرگ , بیشتر درد دِرو خواهی کرد :

درود بر عزیز دلم و استاد بزرگوارم غلامحسین جمعی گران ارج
خیلی خوش آمدید استاد
شرمنده می فرمایید
هرچه داریم از شاگردی کردن در محضر دانایان روزگار , به ویژه , درس پس دادن در محضر عالیقدر حضرتتان هست که سالها با نکته بینی ها و نکته سنجی هایتان , فانوس هدایت و سُکان مسیر برای این لنج سرگردان بوده اید .

شما تاج سَر و عصای دست و رایحه خِرد در مشام و نور امید در چشم و حلاوت ذوق در مذاق هر شاگردی هستید استاد

ممنونم که همچنان به مهر می نوازید و به لطف امید می بخشید

برایتان آنچه آرزو دارید را آرزو دارم .
یک جهان سپاس

🙏🙏🙏🌹❤️

درود بر شما مهربان که با حضورتان نور می کارید
خیلی خوش آمدید
به لطف خوانده اید
مهر حضورتان را سپاس
با اجازه از جنابعالی در زیر کامنت شما بزرگوار مطالبی هرچند مختصر در مورد دو پارامتر بلاغی بیان می کنم .
اطناب , به معنای طولانی بودن شعر نیست
ایجاز , به معنای کوتاه بودن یک شعر نیست .
می تواند شعری , طولانی باشد , ولی در آن ایجاز رعایت شده باشد .
و همینطور برعکس:
می تواند شعری کوتاه باشد , ولی در آن , اطناب رخ داده باشد .
سرودن شعر , بر پایه ی فرایند ( تصویرسازی و مفهوم پردازی ست )
یعنی ما به کمک تصاویر , مفاهیم را ارائه میدهیم .
تصاویر ما می توانند تصاویر حسی , عاطفی یا عقلی باشند .
و به کمک این تصاویر , عُمق و بُعد و شِدّت و حِدّت احساسات و عواطف و ادراکات خودمان را به دیگران منتقل می کنیم .
ایجاز و اطناب , به خودی خودشان بد نیستند . آنچه آنها را بد جلوه میدهد , دُرست بخدمت نگرفتن آنهاست .
اصلآ هر دوی اینها از هنرهای بلاغی هستند .
متاسفانه در میان بسیاری از اهل قلم اینطور جا افتاده که ایجاز خوب است و اطناب بد است .
و همچنین تصورشان از ایجاز ( کوتاه بودن یک شعر است) و تصورشان از اطناب ( طولانی بودن یک شعر ).
این تصورات باید اصلاح بشوند .
هدف از ایجاز و اطناب (بعنوان دو پارامتر بلاغی در ادبیات ), یعنی به اندازه سخن گفتن . یعنی در پرداخت و ارائه ی تصویر و مفهوم ( خواه حسی عاطفی باشد و خواه عقلی ) همان مقدار که واژه برای بیان آنها نیاز داریم استفاده کنیم .
مثلا در منظومه های عاشقانه , مثل خسرو و شیرین و ویس و رامین و صدها منظومه ی دیگر ( مثلا منظومه ی فارسی هیر و رانجها در هند ) وقتی عاشق میخواهد شوقش را یا اندوهش را یا فراقش را بیان کند , شاعر توانمند در فرایند تصویرسازی و مفهوم پردازی به سمت اطناب میرود . یعنی با تصاویر پِی در پِی سعی می کند عمق و بعد و شدت و حدتِ شوق یا اندوه یا فراق عاشق را بیان کند .
چنین اطنابی ( یعنی مسلسل وار با تصاویر مختلف حس فراق یا اندوه را بیان کردن ) دارای التذاذ هنری ست .
پس چنانچه اطناب در بیان حس و عاطفه و ادراک , التذاذ هنری بهمراه داشته باشد . از محسنات شعر خواهد بود .
اصلآ این بحث ایجاز و اطناب در زمان حکومت گورکانیان در هندوستان میان ادیبان هندی شکل گرفت ( مصادف با صفویان در ایران ).
قبل از آن ما چیزی به اسم ایجاز و اطناب با همین عنوان نداشتیم .
آنچه قبل از آن مطرح بود , در مورد حشویات در آثار ادبی چه شعر باشد و چه نثر بود .
هندوستان یکی از کانون های بزرگ شعر و ادب فارسی ست . ادیبان آنجا این مباحث بلاغی را پیش کشیدند .
🙏🌹🌺🌺

درود بر مهربان اهل قلم جناب جاوید نازنین
خیلی خوش آمدید
ممنونم از محبت و حضور ارزشمند و همراهی امید بخش تان

راستش در این نیمایی که در اول آذرماه ۹۹ بعد از پرداخت نهایی آنرا ارسال کردم ، تحت تاثیر چند رویداد در فاصله های زمانی مختلف که مستقیما شاهد آنها بودم سروده شد .

دختر افیونی ( معتاد ) واقعی ست . صبح یک روز که در کارگاه را باز کردم دیدم تکیه به دیوار داده و سیگار می کشد و با خودش حرف میزند .

سگ زرد سر جاده ی قبچاق هم اقعی ست . سگی بود که هر روز کنار جاده می ایستاد و چشم به جاده میدوخت و برای برخی ماشینها که رد می شدند پارس میکرد و دنبالشان می دوید و بعد برمی کشت و در همان نقطه که ایستاده بود به جاده زُل میزد . احتمالا شرطی شده بود . چون تابستانها حامیان حیوانات برای سگهای بی صاحب دورریزهای مرغ می آوردند و به آنها میدادند ولی در ماه های دیگر ، دیگر خبری از آنها نبود . و این سگ بیچاره تمام سال را در چشم انتظاری کنار جاده سپری میکرد . با عابرین پیاده هم کاری نداشت .

پیرمردی که لاک جمع میکرد هم واقعی بود . ماشین هایی که بطری آب معدنی کنار جاده پرت میکردند و یا با بی فرهنگی تمام زباله های دو شب سرکردن در ویلاهایشان را در کنار جاده رها میکرند هم واقعی بودند . آن لکسوزی که بطری نوشابه پرت کرد هم واقعی بود . این پیرمرد با یک گونی بزرگ روی کولش ، لاکها رو جمع میکرد .

بخشی از دیالوگ ها که از زبان دختر افیونی بیان کردم مربوط به مصاحبه ی با دختران معتاد در فضای نت بود .

اینکه برخی کاپیچینوها توی قهوه ، متادون می ریختند تا مشتری های گذری هم مشتری دائمی شان بشوند هم برگرفته شده از مصاحبه با یک دختر دانشجوی معتاد بود که فضای مسموم قهوه خانه ها او را به دام اعتیاد انداخته بود .

نیمایی بالا بر اساس تمام آنچه دیده بودم و یا خوانده بودم در زمانی که کلاغ ها دسته دسته در حال کوچ بودند و ابر باران زایی داشت از سمت کرج به سمت ملارد می آمد و شب شروع به باریدن کرد در همان شب سروده شد .

این سلسله وار تصاویر که فرمودید بهمین خاطر بود .

از بابت دیر پاسخ دادن عذر میخواهم . به خاطر مشغله های کاریمان درگیر کارمان هستیم . هر بار به خودمان میگوییم امشب پاسخ کامنت هارو میدهم ولی شب که می شود چنان بی حال و بی حس هستیم که دستمان نای نوشتن ندارد .

ممنونم از دقت نظرتان

🙏🌹🌹🌹🌺

با درود و عرض ادب خدمت مهربانوی غزلسرا خانم خیاط پیشه ی گران ارج
خیلی خوش آمدید
به لطف خوانده اید
مهر حضور امید بخش تان را سپاس

🙏🌹🌺🌺🌹

درود بر مهربانو محبوب گرانقدر
خیلی خوش آمدید
سپاسگزار نظر لطف و حضور ارزشمندتان هستم
مهرتان را سپاس

🙏🌹🌹🌹🌺

درود بر سینای نازنین
زیبایی در نگاه عیب پوش شماست
به لطف خوانده اید بزرگوار
از اینکه نور امید می تابانید سپاسگزارم

🙏🌹🌹🌹🌺

درود بر مانای قلم وَرز
خیلی خوش آمدید نازنین
شرمنده می فرمائید
سروده های شما هم پُر از جملات قصار و ترکیب های خوش فُرم است .

آشپزی که از چاشنی ها و ادویجات به اندازه و بجا استفاده نکند ، غذای او طعم و رایحه ی خوشایندی نخواهد داشت .

سرودن شعر فرقی با آشپزی ندارد.
اگر از آرایه ها ، بجا و به اندازه استفاده نشود توی ذوق مخاطب خواهد زد .

نیازی نیست که شاعر در تمام بیت ها و یا در تمام بندها دست به ترکیب سازی بزند . گاه لازم هست تا ابیاتی و یا بندهایی ساده سروده شوند تا تولید نوسان در ذهن مخاطب بکنند و شعر را از یکنواختی خارج کنند .

گاه لازم هست بیتی یا بندی به سبک خراسانی سروده شود و بیت و بند دیگری به سبک عراقی و بیت و بندی به سیاق سبک هندی و شاکله ی شعر بر فنداسیون تئوریهای نیما استوار شود .

گاه ساده ترین عبارات ، تاثیر گذارترین عبارات هستند.

تشخیص اینکه چه چیزی را کجا و چگونه بکار ببریم هست که به کل سروده رنگ و لعاب و طعم و رایحه میدهد .

اینها چیزهایی هستند که پیشینه ادبی هزار و صدساله روی ِ سُفره ی شاعران امروز گذاشته اند .

این سفره در همه جای دنیا بهمین شکل پهن نیست.
اگر آلمان به فلاسفه اش مشهور است . ایران به شعرش

….

فکر کنم از شوش به سمت اهواز و بهبهان راه برای بندرعباس باشه . نیازی نبود اینهمه مسیر رو طولانی بکنی و خودتو اذیت و خسته و کلافه

امید که هرجا هستی خوش و سلامت و شادکام باشی
ممنونم از محبت همیشکی ت
و سپاس از نظر لطف و حضور ارزشمندت

🙏🌹🌹🌹🌺

درود بر جناب حمادی گرانقدر
خیلی خوش آمدید جناب
این شعر باید به خودش ببالد که لطف حضور ارزشمند شما شامل حالش شده است.

ممنونم که به لطف می نوزاید
ما که شرمنده ی محبت های مانای با دانش ، همیشه بوده و هستیم .

سروده ی بالا ، شعر نیمایی ست
قالب شعر نیمایی یک قالب سیال هست
سیال بودن قالب نیمایی به خاطر تنوع مصراع هایش هست
و همین سیال بودن باعث سیال بودن وزن عروضی آن هم میگردد .

و این برخلاف شعر کلاسیک هست که قالبهایش از ثبات فُرمی تبعیت می کنند .

شعر نیمایی فرزند خلف شعر کلاسیک است.
و چون فرزند خلف کلاسیک هست بصورت وراثتی ، پتانسیل های آنرا هم به ارث برده است ‌

منتها این فرزتد با اینکه میراث دار پدرش ( شعر کلاسیک) هست ، پتانسیل هایی هم خاص خودش دارد که پدرش آنها را نداشته و فضای مانوردهی اش هم در فُرم و هم در عروض و هم در مطابقت با زبان معاصر بیشتر از پدرش می باشد .

حکایت نیمایی با کلاسیک مثل حکایت دهه هشتادیها با دهه شصتی هاست .

بلندپروازیهای دهه هشتادیها در مخیله ی دهه شصتی ها نمی گنجد و برای آنها قابل هضم نیست . و نگرش و بینش خاص خودشان را دارند به اضافه ی آنچه از پدرشان به آنها به ارث رسیده

باز هم ممنونم از توجه و تامل تان

🙏🌹🌹🌹🌺

درود بر رفیق شفیق جناب یزدانی نازنین
نظر لطف شماست گران ارج
به لطف خوانده اید و به مهر امید می بخشید
در محضرتان درس پس میدهیم بزرگوار با دانش

حضورتان را سپاس

🙏🌹🌹🌹🌺