پیک جنون

دردی بُرَنده
از زجرهایِ
مردی، زنی، جوانی، پیری، کودکی،
سینه‌ام را می‌شکافت،
و شورشِ موج‌های شوریده
تشنگی ِ مرگ را
به کامم می‌ریخت:

در گیجی ِ مُبهمی،
ثابت قدم
انشای ده سالگی‌ام را
سَر ِ صف می‌خوانَد:

– زنده‌ام!
هیچ نمی‌دانم چه خواهد شد!
اما … نعشم را لطفا …
دانشجویان ِ علومِ طبیعی
تشریح کنند!

– عجب!
چرا به جنگل فکر نکرده بودم؟
یا به این همه قاب؟
مگر نه این که بوی چوب،
از همه‌ی شعرهای آینده‌ام برمی‌خاست؟
.

– اوج ِ موشک‌باران‌های تهران بود.
همهمه‌ی بچه‌ها در صدای مهیبی گم شد
در ساعتی که موشک فرو نشست،
دیگر صدایی نشنیدم
اما تو را هنوز می‌دیدم
در آینه‌ی فرو ریخته در گچبُری ِ دیوار

– چقدر زیبایی!

لطفا” چند دقیقه نَمیر
بگذار من از مدرسه برگردم!
هیچ سازی در خانه نیست
اما تو آخرین نغمه‌ات را برای من می‌نوازی!

– من؟

دیری ست که مرده‌ام
و تو مرا تشریح می‌کنی
به کوک ِ سازهای ناپیدا
که خود را
به جریانی از طیف ِ رنگ‌های ناممکن می‌سپارند
رنگ‌هایی که در آسمان هم نمی‌توان دید

– آن‌گاه که حق در زمین نیست،
انعکاس‌ِ ِ هیچ نوری
تو را از من نمی زاید

و دردا که من،
– جبّارانه –
عاشق، زاده شده‌ام!…

.

اینک
چندین و چندگاه است که زنده‌ام!
چونان عیسا
در نقاشی‌های هزارسال پیش از میلادش
بر دیوار ِ کلیساهایی که نبود!

– لطفا” نَنَواز
مرگ، مفتون ِ سازِ توست
و مرا از افسون ِ زندگی، گریزی نیست.

#فریبا نوری
هفدهم مرداد نود و پنج