چه ماجراست

آخر چه‌ ماتمی است‌ به‌ دنيای ما به‌ پاست
‌هر گوشه‌اش‌ چو محشر كبری و كربلاست‌
دريای اشك‌ در دل‌ و چشمان‌ برای كی است
‌گريان‌ شده‌ است‌ جمله‌ی عالم‌ چه‌ ماجراست‌
دل‌های عشق‌ چه‌ روشن‌ چه‌ پر فروغ‌
گويی كه‌ نور، نور خداوند و اولياست‌
ما نِی به‌ غم‌ نشسته‌ و دل‌های ما غم‌ است
‌هر جا به‌ عالم‌ امكان‌ چه‌ گريه‌هاست‌
در عرش‌ و فرش‌ و محفل‌ آن‌ قدسيان‌ نور
جان‌ها غم‌ است‌ و ناله‌ آن‌ها به‌ تا كجاست‌
آری كه‌ شعله‌، شعله‌ی عشق‌است‌ و عاشقی
‌ اين‌ گريه‌ بهر اوست‌ كه‌ او عاشق‌ خداست‌
عاشق‌ به‌ آن‌ خدای توانای ذوالجلال
عاشق‌ به‌ آن‌ عزيز كه‌ سَروَر به‌ هر كِراست‌
دنيا اگر به‌ عشق‌ حسين‌ گريه‌ میكند
در راه‌ و رسم‌ دين‌ خدايست‌ و پربهاست‌
گريان‌ شدن‌ برای حسين‌ ازمصيبت‌ است
‌امّا كه‌ اوست‌ فاتح‌ دنيای ماسواست‌
هر كس‌ كند برای او ناله‌، در بهشت
او را خدای جا بدهد خوش‌ وِرا نواست‌
او زنده‌ كرد دين‌ خدا را به‌ خون‌ خود
تا آن‌ ابد تلالؤ اين‌ دين‌ ما به‌ پاست‌
برتر ز آن‌ كلام‌ حسين‌، آن‌ شهيد چی است
‌آزادگی بجوی كز اوصاف‌ دين‌ ماست
دنيا شود به‌ كام‌ تو ای شيعه‌ی حسين
‌تا كربلا و جنبش‌ او اين‌چنين‌ به‌ جاست‌
دارد پيام‌ عشق‌ و محبّت‌ به‌ اين‌ جهان
‌آزاده‌ باش‌ تا كه‌ جهان‌ را تو را سَراست‌
هم‌ زير بار زور مرو تا كه‌ زنده‌ ای
‌مستان‌ دين‌ خدا شو كه‌ رَه‌ تو راست‌
بايد به‌ ژرف‌ فلسفه‌ی چون‌ قيام‌ او
انديشه‌ كرد ورفت‌ كه‌ آن‌ راه‌ مصطفی است‌
آتش‌ بگيرد اين‌ دل‌ شيدای بی قرار
«فاتح‌» هر آن‌ زمان‌ كه‌ به‌ نامش‌ عزا،عزاست‌