ای همه زیباترین

به نام خداوند عشق
…………………….
یاد توام ای همه زیباترین
عشق منی مست توام بهترین

ای که تمنای دلی هرزمان
هرشب و هر روز به هرلحظه ، آن

دست مرا گیر که درمانده ام
بی سر و سامان به جهان مانده ام

من به کجا رو بکنم چاره کو
جز تو مگر هست کسی را نکو

هر که بدیدم به تمنّای توست
دست نیازش ره زیبای توست

راه تو دارد ره مهتاب عشق
راه بزرگان و هرآن باب عشق

راه رسولان امین زاده ات
راه امامان ثمین زاده ات

مست و خرابم به زمانی تو را
فکر بزرگیت کنم ای خدا

فکر سماوات و زمین فکر خاک
فکر به هر ذرّه و دریای پاک

فکر به دنیای پر از نعمتت
فکر به آن قدرت و آن شوکتت

هیچ نفهمم ز مقامی تو راست
هم که نفهمم ز مرامی تو راست

هر چه که خوبیست به ارکان توست
راه درستی ره و سامان توست

من چه کنم تا که بگیرم رهت
دست نیازم همه بر درگهت

دلبر عشقی به جهان راز دار
رهبر مطلق به جهان ای تو یار

یار وفادار به این عالمی
هم که به دنیای دگر مرهمی

شیوه عشقت چه به هرجان نکرد
پرتو راهت چه به سامان نکرد

هر چه به دنیاست به فرمان توست
سجده به خاکند وامان خواه دوست

چاره هرکار فقط جان تویی
مظهر عشقی ره درمان تویی

نام توام هست مرا هان شفا
ذکر وجودت همگان را دوا

من گنهم هست هزاران هزار
هیچ ندانم ز تو پروردگار

گرچه گنهکاروچو درمانده ام
لیک تو را بازبه جان خوانده ام

تا که مجازات مرا کم کنی
این دل زارم ره مرهم کنی

آتش عشقت بشود شعله ور
قلب حضورم بشود بارور

دست نیایش ببرم ای رحیم
بر در و درگاه که هستی کریم

ابر کرم در همه جا استوار
نیک ببارد که شوم هوشیار

لیک کجا فهم بُود این مرا
تا بکنم درک تو را ای خدا

بینش من هیچ به آن جاه نیست
درک و شعورم به گنه، راه چیست؟

عقل به من داده تفکر کنم
این همه نعمت که تشکر کنم

فکر سماوات و به هر کهکشان
فکر به هرجای که داری نشان

قدرت آن یار به هر جای باد
هرچه که بینم ز تو دانای باد

بهر چه دنیای مرا ساختی
این همه را بهر چه پرداختی؟

تا که منش یاد تو هر آن کنم
از تو نعم گویم و برهان کنم

از تو و درگاه تو پروردگار
از هنرت هست به جان یادگار

یکّه هنرمند تویی درجهان
آنچه هنر هست تو را باد، هان

با هنری در همه کارت خدا
هم که به دنیای تو هستی بقا

وای ز من، این همه من من ز چیست
کرده مرا پاک اسیر گوی کیست

من که ندارم خبر از وضع خویش
هیچ ندارم خبر از دین و کیش

این همه من من زچه هان کاشتم
بر سر مردم کله بگذاشتم

یاد خداوند نبودش به سر
این هنرم باد و چه ها خیره سر

غافلم از کار خداوندگار
غافلم از کار چنین روزگار

نیست مرا فکر چه آید سرم
هم به خیال ازهمه من بهترم

وه چه خیالی است ز نادانی ام
چاره من کو ز پریشانی ام؟

نیست که اندیشه به هرکار من
جز من و من من که بُود بار من

بار خدایا تو مرا هان ببخش
از گنهم در گذر ایمان ببخش

راهنما شو تو به هر کار من
راهگشا شو تو به کردار من

جز تو ندارم به جهان من کسی
ترسم از آن است کنی وارسی

من نتوانم که جوابت دهم
پاسخ یک حرف و کلامت دهم

این من بیچاره چه دارم جواب
نزد تو دادار، خرابم خراب

بنده ی نادان و پر از ادعا
بنده ی دونم به برت، ربّنا

من به کجا لایق آن سرورم
گر چه هر آن دست تو باشد سرم

دست تو دائم سر من داشتی
من به گُنه لیک نه برداشتی

این چه مرامی است تو را مهربان
من به خطا لیک تو دادی امان

من به کجا دست توانای تو
جلوه ی زیبایی و برنای تو

قابل ذکرت ملکا نیستم
نزد تومن ذره ی نا چیزستم

ذره مهتوک به خاک رهت
هیچم و هیچم به آن درگهت

دیده ام آخر به کجا می رسد
تا نک بینی که مرا نی رسد

دیده به من داده ولی کورکور
هستم و هستم به نظر تا به گور

کی بتوانم که شناسم تو را
کی بتوانم که ستایم تو را

داده قلم تا بنویسم ز مهر
از فلکش از همه جا از سپهر

قدرت او را نتوان گفت چیست
نعمت او را به کجا باد ایست

تا کرمش هست به دنیایمان
شامل جمله است عیان و نهان

ما همه هیچیم به درگاه دوست
هرچه که داریم از آن اوست

«فاتح» و غافل ز تو ای رهبرم
دست دعا سوی تو جان می برم.