کوسِ وحدت زن

با سلام
غزلی با مطع مردّف
ردیف گردیده
وردیف هم در اتمام معنی بلیغ بود وجاری ابیات و حتی در تمامت معنی شعر منقوش بود و برجسته ،
شعردر ابیات کم در کیفییتی مطبوع طبع و در موزونی
لطیف ونرم در نواختی عالی ودر تجانس واژگان با حفظ مضامین مرتبط که اینتجانس به مراعات ونظیر منجر می شد از مطلع تا بیت پایان که ختام داشت این حسّ وحسن
و
در ابیات متن وکمر گاه غزل هم بیان دغدغه و بث و شکوی بود به طریق مقتضی و احسن و شعر بتاریخ سرایش بند نبود بلکه در بیان درد در طول زمان توفیق داشت که این حسن بود خدا داد که انحصار زمان ومکان در شعر و سرایش می شکند
و این و سعت دید و نظر را گواهی صادقست
و شعر در تلمیح ، اشارتی داشت و در زیور های سخن رخ رنگین می آراست .
و من بر این نیستم تا وارد جزییات شده بلکه شعر در عین اینکه نشان شعریت بر سینه ی سوز خود زده در سلاستی مقبول گام در پایان می زد
در بیان اعتراض و شکوا ییه ای در خور و ارزنده که درد عام ومشترک بود
و دغدغه ی ناس که باید در التزام شعر باشد
و این بود
و التزام را در سرایش سرشته داشت و عالی بود
و اما نکته ای که بنا بر بیانش داشتم این بود که شاعر در چیرگی سرایش بوده و این سابق بود که گاه سرایش این را می آورد به ذهن
و
اما بیان حسن در زمان وبر زبان ناید از شدت ضییق
و
نکته ای که ملزمم کرد به این نقد ونظر ،
پایان بود
بیت آخر که در مضمونی در پارادکس بود “که وحدت در برویم باز می کرد و در حالیکه دیگران ، نه”
و دیگر آنی که بود در شعر و دقت به خود می خرید این “درای ” بود که در نقش ومضمون ایهامی خوب نشسته بر صحیفه و صوت که اول بمعنای زنگ ودیگر درا و درای به معنی وارد شو هم بود
و این واژه در حسن نشست و به گزینی بوده و رو نق ختام بود و جای احسنت داشت
و
اما
بزعمم شعر می توانست بیشتر کشیده شود به درد و چالشهای معرفت ،
که این جهل قصه ی کمی نیست و این معرفت که باید ابیات غزل را بیشتر پر می کرد
و زبان هم یکدست بود و متجانس
و بسنده ست به همین در ادای دین به شعر که جانمایه ی انسانست در اشتراک که بسی امثال این سزاوار تحسینند
و بایدمان
زبده ی معرفت که شعرست ستوده شود به هنگام و بایسته
درودتان با ارادت

جُز زِ کویِ وحدتم بانگِ دَرآیی بَرنخاست

درود فراوان استاد گرامی.
برقرار باشید🌺🌸

درود و عرض ارادت
جناب خراسانی نازنین
عزلی شوریده متعهدانه
بسیار زیبا
احسنت بر شما
◇◇◇
دوبیتی تقدیم:
در قفس می ماند آن مرغی از آوازه اش
نغمه شوریده ی بانگ رهایی بر نخواست
پایمال رهگذران است و خاک جاده ها
آن فلزی کز حضور کهربایی برنخواست
🍃🌺🍃🌺🍃
در پناه خدا

هر که آمد، مشکلی افزود بر دنیای ما
مانده ام حیران چرا مشکل گشایی بَر نخاست؟

درود بر شما
و قلمتان🌿

استاد ارجمند
خون ِ آبنای بشر را می مکد زالوی جهل
علم را چون پهلوان و پوریایی بر نخاست
زیبایی قلمتان ستودنی است.
در پناه خداشادکام باشید
🌺🌺🌺

درود بر نون والقلم وما یسطرون.
وه که چه زیباست درد مَشترکی را از زبان بزرگ اندیشی چونان شمائی، شنیدن.

به امید روزی که از پای بند های جهالت، خصوصاً جهل مقدس، رهائی یابیم.

در پناه الطاف حق،محفوظ باشید🌹🌹