یاد یار ( مادرم )

قصه های روزگارانِ کهن
يادگاری از زبانهای سخن
مادری از شادی مادر شدن
اشک شوق از ديده اش جاری شدن
لحظه ها با کودکش گفتار گفت
چشمه های روشنی بر او شکفت
از زلال ِروشنِ آبی آب
از نوازشهایِ گرم آفتاب
قاصدکهای شب و روز خزان
کلبه های گرم و ايام رزان
بارش برف و سپيديهای کوی
از طبقهای سپيد روی جوی
بر فراز پشت بامِ خانه ها
در مسير جاده ها و کوچه ها
برف بازيهای کودکسالها
بازیِ اين کودکان درپارکها
بارها در ديده های او کشيد
خط سرسبز بهاران تا بديد
روزها و هفته ها و ما هها
پشت هم بگذشته اند چون سالها
ناله ی مادر دل ِافلاک بود
قلب مادر پُر ز عشق ناب بود
در دل مادر همی عشق خدا
ديده اش مملو از لطف خدا
در ميان دست مادر پُر ز گُل
هر کلام گرم مادر پُر ز مُل
چون نگاهش هاله ای از عشق و مهر
چون کلام گرم او ديوان شعر
دائما در خوردنش امساک بود
دائما در روز و شب چالاک بود
درميانِ چهره اش گُل می شکفت
دائما از دردِ اند امش نُخفت
مهر ِاو با ياد کودک , جان گرفت
با سپيديهای دل مأوا گرفت
لحظه ای پائيد و مادر گفتنش
مستجابی شد دعا و حاجتش
با خدايش گفتگو می کرد همی
صحتش را آرزو می کرد همی
تا عنايت بار ديگر ساز شد
چشم مادر چلچراغ ناز شد
غنچه ی بشکفته ای در ديده اش
پاسخ گفتار مادر بر لبش
گريه های کودکش بر بام شد
اشکهای شوقِ مادر کام شد
تا سپيده رُخ نمود از صبح زود
مادرِ کودک دلش آسوده بود
پوشش خوبی برايش دوخته بود
بهترين ها را برايش بافته بود
شادی خانه دو چند ان گشته بود
چون زمستانش بهاران گشته بود
خواهرانش هر يکی در انتظار
آرزوی ديدنش را در کنار
لطف مادر همره او گشته بود
مهر خواهرها برايش توشه بود
مهربانيهای بابا پشتِ او
خوردنيهای فراوان دست او
روزها بر پشت هم ابری شدند
رفتن و از يکدگر دور می شدند