شعر پاک

کبوتری که رضایت نداشت از دل خویش
شبانه پر زد و رفت از دیار و محفل خویش

شبی که بال و پرش مثل مار زخمی بود
برای دانه گذشت از بیان مشکل خویش

هوای باغ که شد تیره از غم گلها
ندید بین درختان مرا مقابل خویش

به عاشقی که خطر را همیشه حس می کرد
کسی نگفت نرو در مسیر باطل خویش

هزار مرتبه گفتم به مدّعی با عشق
دهد امید به پروانه های عاقل خویش

به آنکه خواست دهد خونبهای گلها را
بگو ببخش به ما قدری از فضایل خویش

به پاس خون شقایق که در رگش جاری ست
چگونه نگذرد عاشق ز خون قاتل خویش

« مهدی سیدحسینی »

حدیث عبدلی در نامه ی اشتیاق

سلام و عرض ادب به مانای مهربان با سپیدی روبه رو هستیم که می خواهد

عادل دانشی در امشب ستاره نام تو را داد می زند

درود مانای عزیز سپاس از نقد و حسن نظرت البته من خودم رو شاعر نمی

طارق خراسانی در نامه ی اشتیاق

مانا‌ جان این را از صمیم دلم می گویم بابا طارق فدای فرزند

مهرداد مانا در امشب ستاره نام تو را داد می زند

چنین در روایات خوانده ایم که عدالت و حکمت در نزد علی پسر ابیطالب بوده

مهرداد مانا در نامه ی اشتیاق

۱- دفتر اول ( زیر سایه ی خورشید ) سالهای ۷۸ و ۷۹ ۲- دفتر دوم (