باد برد

سلام
آیا چرخش ناگهانی شاعر در میانه ی غزل به مثنوی ، دلیل خاصی داشت ؟ و آیا این سبک و سیاقی ست که قبلا هم به کار رفته است ؟

درود بر شما
بهره بردم با آرزوی توفیق الهی برای شما 🌷🌷

سلامم را پذیرا باش 🌺
استاد گرامی سروده ای سرشار از حسی ناب و
شوری شایسته 🌺
زیبا و بسزاست خرامش کلکتان 🌺🌺

سلام و درود

بسیار عالی

در این بیت ایهام زیبایی وجود دارد

سرزنش گفتم زمین را من زمان را ناسزا
عاقلان گفتند دیوانه ادب را داد برد

در پناه خدا 🌱👌👌👌👌👌👌🌱

سلام و درودبسیار زیباست

درود
نقد و نظرات برای شعر شاه بیت بسته است بنا بر این نکاتم را در اینجا مینویسم.
فرمودید عنصر خیال در شعر کلاسیک که بد نیست کمی راجع به آن مباحث مطرح شده توضیح بدهم؛ البته مخاطبم تنها شما نیستید و بطور کلی عرض میکنم.

جسارتا شعر کلاسیک یا شعر سنتی تنها چیزی که ندارد همین “عنصر خیال” است؛ البته نه تمام شعرها و نه همه ی شاعران.
چنان در بند اوزان عروضی و قوافی اسیر شده‌اند که یادشان میرود شعر سرایی با نظم‌ سرایی فرق دارد.
یعنی اگر دو عنصر وزن و آهنگ از شعرشان گرفته شود آنگاه هیچ به جز هیچ برای اثرشان باقی نمیماند. اثری که اثر نشده و در مرز “آفرینه” گیر کرده است. حال آنکه تمهیدات دیگر موسیقایی نیز هست و میتوان جای خالی آهنگ بیرونی را با “آهنگ درونی” پر کرد.
ایشان با خواندن اشعار دیگر شاعران، ناخودآگاه اولین چیزی که ذهنشان را درگیر کرده و تا آخر رهایشان نمیکند همین اصطلاح قدمایی وزن صحیح است.
بطوریکه از جنبه های گوناگون شعری غافل شده و بی اعتنا به مؤلفه های دیگر، اثر را بدون دریافت هیچگونه وجهی یا بدون دریافت هیچ وجه نقدی، مفت مفت به پای وزن قربانی میکنند. قواعدی اوزانی که اساساً خیلی فارسی نیست و بیشتر عربی است.
تعصبشان به اوزان عروضی (بویژه سنتی) چنان زیاد است که حاضرند ساعت‌ها به بحث و جدل بشینند تا به دیگری ثابت کنند که فلانی شکست وزنی میفرمایند.

باید به ایشان گفت: بابا جان تصویر خلق کنید و مضمون بسازید و معنا بیآفرینید و با استفاده از شگردهای زبانی قلم‌ فرسایی کنید. یا لااقل بجای وزن سنتی از وزن مدرن با اختیارات بیشتر شاعری استفاده کنید.
مثلا شبیه کاری که بانو سیمین بهبهانی کرد. البته ایشان با تأثیر گرفتن از کتاب “دکتر پرویز خانلری” دست به ابتکار و نوآوری زدند.
یعنی بجای بیست‌ و چهار رکن عروضی، ده پایه به‌کار بردند. این ده پایه عبارتند از: نوا، چامه، آوا، همه، خُشاوا، بِنَوا، نیکاوا، خُشنوا، ترانه، زمزمه.

خلاصه کلام، فرزند زمانه ی خویش باشید. برای شاعران امروزی بهتر است که اندیشه های نو را جایگزین اندیشه های جزم و قدیمی کرده و جهان مخیل شعر را قبض نکنند.
با تشکر فراوان🌹