تقدیم به استادم

سلام و عرض ادب خدمت عزیزانِ عضو در سایت وزین شعر پاک …
در تاریخ ۱۴۰۱/۴/۱ (سال روز تولدم) استاد ابراهیم حاج محمدی(قمر) که حق و الانصاف و بدون اغراق داناترین در علم صرف و نحو و عروض در این زمانه اند، در کمال فروتنی، محبت و بسیار استادانه غزلی را برای این شاگردشان سرودند که دارای ویژگی های شگفت انگیزی می باشد، این غزل که در بحر رجز مثمن مخبون مرفّل ( مفاعلاتن مفاعلاتن مفاعلاتن مفاعلاتن) است، وزنی طویل،کم کاربرد و دشوار دارد، همچنین ایشان در مصرع های هشتم و چهاردهم، حروف مشترک قوافی که (اب) می باشد را به شکل زیر بکار برده اند :
خدا به : خُد + ابِ
پا به : پ + ابِ

ابتدا غزل فنی و بی نقص ایشان را برای دوستان به اشتراک میگذارم و سپس غزل خودم را که در همین بحر و در پاسخ محبت آن بزرگوار سروده ام :

شُکُوه آرای بزم شعر است اگر جناب معین حجّت
به شور مستانگی شوم خیره هم رکاب معین حجت

گدازه می‌گردَدَم دل آری اگر که در شورِ بی قراری
ننوشم از فرط شرمساری فقط شراب معین حجّت

برآوَرَم دَم؟ دمی مگر در حضور او بی‌گدار هیهات
زنم دم از شاعری مگر زُبده در غیاب معین حجّت

به شکرش اندر گمان ندارم که طاقت آرد چنان که باید
لطیف طبعی عطا چو گردیده از خدا به معین حجت

اگر که فرصت کمینِ احساسِ پاک عشقی خجسته فَرّی
بنوش از این پس فقط دمادم شراب ناب معین حجت

گذر اگر هم به چاهت افتد ملال خاطر نباشدت چون
ز چاه بیرون تو را مگر نه کشد طناب معین حجت؟

خدا کند در بهشت خلدش، نصیب گردد به فضل یزدان
در این جهان حوری ای نداده‌ست اگر که پا به معین حجت

جبین بفرسا به سجده از شکر این که در آسمانِ ایمان
کشیده باشد پری دلت چون که با شتاب معین حجت

متانت استش اگر چه مسلک، و لیکن آنی به هیچ عنوان
به سر ندارد شبی بیاید 《قمر》 به خوابِ معین حجت

در زیر و در پاسخ به محبت استادم غزلی را که در همان بحر سروده بودم را در سایت وزین شعر پاک به اشتراک میگذارم :

ندیده ام در تمام عمرم جواهری اینچنین درخشان
نمی شناسم کسی که باشد از او سر آری به هیچ عنوان

زیاد گردیده ام ببینم یکی که همتای اوست، لیکن
گمان کنم من نمی توانم بیابمش یک قرین به دوران

شبیه شعر و شعور او را در این زمانه کجا توان یافت ؟
مسلط است او به صرف و نحو و عروض و علم البیان، فراوان

بتابد انوارِ بیکرانش به هر طریقی، بحمدلله
« قمر» اگر هست در خراسان و من مقیمم به شهر کرمان

کم از صفایِ مرامِ او حظ نبرده ام تاکنون پیاپی
مُریدمَش از همین سبب من، مریدِ این پیرِ در « فریمان »

بر آستانِ امیدم است این، که بوسه باران کنم جبینش
خدای منّانش از بلایا به دور دارد، به حقّ قرآن

« معین حجّت » به سعی وافر، چنانچه یاری گری کند او
خیال دارد به روزگاری شود شبیه « قمر » فروزان