تو ؛ « اصفهانِ » منی …

                 « به نام خدا »

تو زادگاهِ منی؛ خاکِ گُل فِشانِ منی ؛

تو باغِ سبزِ بهشتی؛  تو «اصفهانِ» منی 

تو جلوه گاهِ هنر ، در تمامِ آفاقی ؛

تو یادگارِ عزیزی ؛ ز رفتگانِ منی

در آن زمان که کسی یار و همزبانم نیست ؛

تویی که سنگِ صبوری و همزبانِ منی

در این میانهٔ اُردیبهشت ماهِ خدا ؛

تویی که خُلدِ بَرینی و بوستانِ منی

به زِنده رودِ تو صدها درود میگویم ؛

بمان تو زنده و جاری که پرنیانِ منی

(۱) ز جامِ «نقشِ جهانت» مرا کُنی مدهوش

(۲) اگرچه « نصفِ جهانی» ولی «جهانِ منی»

شکوه و شورِ تو در واژه ها نمیگنجد ؛

زبان ز وصفِ تو قاصر؛ تو خود زبانِ منی

تو شهرِ شعری و سازی، تو شورِ آوازی ؛

(۳) ( بیاتِ راجِع و عُشاق و دِیلَمانِ منی )

(۴) تو خاکِ پاکِ ؛ ( کسایی و تاج و شهنازی )

تو نغمهٔ نِی و تاری،،، نوایِ جانِ منی

چه شاعرانه در این شعر ؛ میهمانِ توام ؛

چه عاشقانه در این شهر ؛ میزبانِ منی

تمامِ حُسن و جمالت از این سبب زیباست ؛

که هدیه ای، ز خداوندِ مهربانِ منی 

به خونِ پاکِ شهیدان و سرفرازانت ؛

« تو هم فدائیِ (( ایرانِ )) جاودانِ منی »

         « مهران اسدپور »

————————————–

(۱). اشاره به میدان « نقشِ جهان» اصفهان.

(۲). اشاره به مَثَلِ ؛ « اصفهان؛ نصفِ جهان »

(۳). «بیاتِ راجِع و عشاق» گوشه هایی از   

 «آوازِ اصفهان» میباشند و « دِیلَمان »

 یکی از گوشه های «آواز دشتی» است .

(۴). اشاره به اساتید فقید موسیقی اصفهان؛

استاد جلال تاج اصفهانی ، استاد حسن کسایی

 و استاد جلیل شهناز …