تکریم استاد بی بدیل نی . نادره دوران کسایی

با سلام ، مثنوی ذیل را بمناسبت تکریم و یاد باد استاد کسایی ، که در سال ۷۴ سروده ام تقدیم اعضای فرزانه سایت شعر پاک می نمایم. با تقدیم احترام سیاوشی.
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

این شنیدم در گلستان بهشت
حق درختی کاشت موسیقی سرشت

صوتی از هر برگ آن آید بگوش
گوییا صد ساز با هم در خروش

لحن داوودی نشان دارد از آن
ناله ی ققنوس هم از آن بدان

آمد از جنت نسیمی سوی ما
جلوه ای بگرفت از حق خوی ما

میوه ای از آن درخت افتاد و باد ،
میوه را در کاسه ی ایران نهاد

سهمی از آن را کسایی شد نصیب
ریخت در نای نی اش صوت حبیب

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

گفتگویی با کسایی رفته بود
صحبت از موسیقی و نی رفته بود

نکته های نو ز موسیقی نمود
نی نبود قبل از کسایی ، چوب بود

چون ز موسیقی بیان آغاز کرد
با بیان موجزی اعجاز کرد

گفت باید عاشق و خالص شوی
بی ریا و طالب این حس شوی

این هنر سرگرمی بیگانه نیست
غیر را راهی بر این کاشانه نیست

این هنر حرف لطافت میزند
دم ز عرفان و امانت میزند

این هنر در وصف ناید جان من
لمس باید گردد این پر مایه فن

رنجها باید در این راه لطیف
تا بریده گردی از عقل سخیف

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

قطره ی اشکی ست موسیقی ما
بر غریبی های اولاد حوا

خنده را ماند میان گریه ها
گریه را ماند میان خنده ها

شادی اش طعم غمی دارد نهان
لحن غمناکش ز شادیها نشان

نیک تعریفی ز نی دارد حسن
نی بود فریاد انسان از محن

نای نی غمخانه ی انسان بود
ناله هایش ضجه های جان بود

خاصه ار در نی کسایی دم زند
باور آسودگی بر هم زند

گاه بی خویشی تو را همدم بود
همدمی بی غم ولی پر غم بود

صافی آیینه ی روز الست
شکوه ساز کج مداریهای هست

نی حکایتها بسی دارد نهان
از مصیبتها و بیداد زمان

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

قصه ی ظلمی که بر هابیل رفت
شرح آلامی که از قابیل رفت

نار نمرود و خلیل حق در آن
صبر ایوب و شکیب صالحان

درد اسماعیل و هاجر ، مادرش
قصه ی نوح و به جودی رفتنش

داستان هجر یعقوب از پسر
نقل شرم گرگ نا خورده پسر

نامرادیهای موسی پور نیل
رنج عیسی آن رسول بی بدیل

ماجرای احمد و شعب و احد
بدر و احزاب و حنین و عبدود

پهلوی زهرا و بیت الحزن او
فرق چاک حیدر پاکیزه خو

مجتبی و زهر کین و همسرش
خنجر شمر و حسین و اکبرش

مویه های زینب و موی پریش
گریه های کودکان و قلب ریش

این همه رنج و غم و افسوس و درد
در نوا و ناله ی نی جلوه کرد

نی عروس نیل پوش سازهاست
خنده ای در هایهای گریه هاست

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

گر نباشد جلوه های جان دوست
نی ندان جز تکه ای ز چوب و پوست

نی گرفته از کسایی اعتبار
صوت نیکش هدیه ی جانان شمار

صوت جانان است در لحن حسن
ورنه کی جامه دراند انجمن

نغمه های نو کسایی ساز کرد
نای نی را پر ز رمز و راز کرد

لمس هر سوراخ نی دیدی نو است
کز سرانگشت کسایی زاده است

گوشه های تازه و الحان نو
چون شرابی کهنه تر از عمر مو

مثل عشق نوجوانان پاک پاک
می نوازد در حجاز و گاه راک

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

ای نگین حلقه ی اهل هنر
جامه ی استادیت زیبد به بر

نای تو جان میدمد در نای نی
آنچنان گویی که جاندارست ، نی

از نی ات آید طنین نای دوست
خوش بود بوسیدن لبهای دوست

شمس تبریز تو پیری بی نشان
نی به لب در کوچه ها بودش مکان

آتشی اندر نیستان تو زد
کز شرارش ، شعله بر جان تو زد

گفتی از نایب که افسون می نمود
عاقلان را همچو مجنون می نمود

آفرین بر خصلت پاک تو باد
کز دم نایب کنی هر لحظه ، یاد

یاد بادا نایب و بانگ نی اش
چهره ی حق باد در جام می اش

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

آرزو دارم شبی در محضرت
با بسی منت نشینم در برت

رقص انگشتت ببینم روی نی
شعر خوانم با ترنمهای نی

نی نیابد هیچ از تو افتراق
این دعای ماست بر درد فراق

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹