🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۳۹۴/۰۷/۱۵ |
| تعداد شعر: | 1005 |
| تعداد مطالب: | 114 |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۳/۰۲/۳۰ |
آهی کشید مردِ فقیری، که کاش من
بودم غلام درِگهِ شاهی به روزگار
پیری شنید گفته ی او را در انجمن
خندید و گفت نکته بر آن مردِ جان فکار
گفتا : شنیده ای که صدای دُهُل ز دور
خوش باشد وُ بشوی کر، بود کنار؟
شاهان به قصرِ خویش، فقیرِ رفاقتند
آنجا ریا بود که به اشکالِ بی شمار
نا رفته، دین ز تو گیرند و معرفت
گبری کنی به نزدِ گدایانِ جیره خوار
اینجا، به خونِ جگر می خوری تو نان
آنجا که خونِ خلقِ خدا را ، چه بیقرار
نی نی، به نانِ پاکِ خدا داده خوش بِزی[1]
وین فکرِ نابجا که به جایی دگر گذار
نازم همی به آنکه دل از سیم زَر بشُست
جانم فدای مردمِ بی نانِ روزه دار
[1]. زی مخفف زندگی ست
15 ساله بودم که این قطعه را سرودم
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (7):
عادل دانشی در امشب ستاره نام تو را داد می زند
درود مانای عزیز سپاس از نقد و حسن نظرت البته من خودم رو شاعر نمی
سبزه نه گل نه صبح عطر آگینی لبریز سکوت تلخی و غمگینی زد ابر زمستان به سرت
مانا جان این را از صمیم دلم می گویم بابا طارق فدای فرزند
طارق خراسانی در تو بهارم شده ای
سپاس از مدیریت محترم که شعر ویرایش شده با بیت تقدیمی جناب معصومی را سریعا
مهرداد مانا در امشب ستاره نام تو را داد می زند
چنین در روایات خوانده ایم که عدالت و حکمت در نزد علی پسر ابیطالب بوده
