جنگ امام حسین علیه السّلام

1

نمونه جنگ امام حسین

که مؤلا در نبردی تن به تن هان
چه نیرویی خدایا شیر غُرّان

که هر دشمن که وارد صحن میدان
سرش از تن جدا می شد عزیزان

که با لب تشنگی کُشتار بی حد
چه بازویی خدا قوت ،نشد سد

که ملعون شمر گفتش ای عمرسعد
شجاعت حمله ها بینی که من بعد

کسی ،باقی نمی ماند به هستی
کُشد او را حسین با دین پرستی

چنان چون شیر می جنگید میدان
کسی را لا امانی ، مرگِ یاران

قوی تر کس ندیدم من در عالم
قوی تر کس ز مؤلا ،سبطِ خاتم

که با این ضعف حالی قدرت ایمان
که یک تن جنگ ،با دشمن هزاران

برادر ،یار ، پورانش ،به کُشتار
چنین قدرت نما ای مرد هشیار

بدانستش عمرسعد او که ظالم
سیاست باز دوران ها ، نه عالم

بباید کرد فکری کُشت مؤلا
حیل باید سیاست کُشت او را

بدانید ای جماعت هوشیاری
که با مردی بجنگید افتخاری

دلاور مرد تاریخ است مؤلا
به نیرو قدرتی دارد چه والا

که لشکر را سه قسمت کرد بن سعد
دهیم ما کشته کمتر هان که مِن بعد

کمانداران مسلّح بر کمان ها
دگر شمشیر بس با نیزه ما را

گروهی هم مسلّح سنگ و آتش
ز هر جانب بکردش حمله آنش

شکستند عهد و پیمان را خدایا
جوانمردی عدالت ، مرگ احیا

چه کاری می توانست کرد مؤلا
میان لشکر ، چنان جنگید والا

چه خون جاری ز اندامش خدایا
دفاع از حق ، می کردش دل آرا

2

عدد کُشتگان آن حضرت

طلب کردش یکایک آن سران را
که هر کس صحن میدان کُشت مؤلا

به هر جانب که فرصت کرد حمله
چه کُشتی کشته دادند سوی خیمه

چنان عطشان لبی خشک مردِ میدان
فراری هر کسی ، از پورِ ایمان

هزاری نهصدی پنجاه مردی
به قولی کُشت از دشمن حسینی

چنین رزم آزما بودش به میدان
کسی را جرأتی لا نزد ایشان

حسین تنها به میدان سی هزاری
مقابل ، چون دژی هان استواری

چه داغی تشنگی زخمی که کاری
میان لشکر چو شیری نیست یاری

چو برقی تیغ فولادی میان شان
به هر سو حمله ور هادیِّ دوران

کمانداران به سویش تیر ، پرتاب
ز هر سویی سواران ضربه بی تاب

به سویش آتشی پرتاب و سنگی
میان او خیمه ها حایل چه دردی

حسین دیدش چو لشکر سوی خیمه
چنان بانگی زدش مردانِ کوفه

ندارید ای جماعت دین که آزاد
شما مردانِ دنیایی ،نه دل شاد

به واپس زندگانی مرگ آگاه
شما را کیفری باشد نه دلخواه

که ملعون شمر گفتش ای حسین هان
چه می گویید لشکر را پریشان

شما با من منم با خیل لشکر
نبردی می کنم بی یار و یاور

زنان را لا گناهی ای جماعت
جهادی لا زنان را این جنایت

به جانب خود کشاندش لشکری را
که دشمن حمله ور شد ، بر حسینا

3

ورود حضرت به شریعه

طلب آبی روان جانب فراتی
بنوشد جرعه ای ،مانع از آبی

به جانب شطِّ آبی ، حمله ور هان
میان لشکر چو یک پروانه عطشان

چو شد وارد شریعه ، مردِ میدان
سوار اسبش دو تایی هان چه عطشان

تویی لب تشنه من هم تشنه لب هان
بنوش آبی ، قوا گیری ، به میدان

ننوشی آب ،لا نوشم حسین جان
که با هم نوش باید کرد عطشان

همین تا دست بردش جرعه آبی
بنوشد ، بشکند ، سیراب ، آنی

بلند شد هان صدایی ناگهانی
حسین جان خیمه را دریاب آنی

که حرمت را شکستند این جماعت
ننوشید آب را هان با شجاعت

به جانب خیمه ها اسبش بتازاند
ننوشید آب را ، صحرا ، فرو ماند

جماعت کوفیان شرمین شمایید
حسین لب تشنه ماندش درک دارید

چه بیدادی نمودید ای جماعت
عدالت بود ، او را ، با جنایت

میان صحرا کویری خشک کُشتید
چه نامردی ، جوانمردی ،نوشتید

یتیمان را ، زنان را ، یادمانی
چو بی کس یار کُشتند شادمانی

به ثبت آمد که تاریخ این جنایت
به دوران ها ، حکایت با روایت

شما ننگ آفرینان در زمانید
شما را لعن باید ،شادمانید

خداوندا یکایک مُرده گردان
که خوش رویی نبینندشان هم اینان

ولی اله بایبوردی