حس ورق خورده

🔰🔰🔰
.
مِهربان , .. مَهیارم …
من به تَردستی ِ چَشمانِ تو ایمان دارم .

ای به پا خاسته از خاکِ ” همه دانایان ” …
هر که با چشم تو در آن ( ژاپنی چَشم ) نظر اندازد …
تا قیامت هَوَسِ شعر سُرودن دارد .

آدمیزاده , .. اگر .. ( عشق ) .. نباشد …آیا ..
لحظه ای , .. ارزشِ ( بودن ) دارد … ؟!!

من , به این غُلغُلِ نورِ مَهتاب …
من , به گردش به چپِ کوچِ پرستویِ تَعَقُّل در خواب …
من , به این سوی چراغ …
به ” تَشِ چاله ” …به این قِبله .. ” قَسم” خواهم خورد …
ماه ِ مَهیار , .. سُتودن دارد .

من که با ” حسِ وَرَق خورده ی تو ” هَمزادم …
می فهمم …
خوابِ عُشاق ندارد وزنی .

من تو را می فهمم …
آشنا حوصله ای , .. با .. غم و درد …
دور باد از تنِ احساسِ لطیفت … ای مَرد …
آفتِ دل زدگی , در سَیَلانِ تَبِ سَرد .

مُدّتی هست که دلواپسِ یک چَهچَهه ام …

مُدّتی هست که از تاوَل دستم ..
” نانی” ..
خوشه نکرد …

مُدّتی هست که احساسِ حُضورم را ” تَن” , …
کَم و کَسری دارد .

دستِ .. من .. بی کار.. است …
نکُند .. ” ابلیسی” …
کار تراشی بکُند .

من جُذامی شُده ی بختِ بَدَم .

قرن ها هست که در حافظه ام .. می لولد …
وَهمِ یک حسِ غریب …
قرن ها هست که با حوصله ام درگیرم .

“من” که در هر وَجبِ خاکِ اَهورا مُشکَم …
جایِ پایِ قَدمِ خُسرویِ عالی تخت است …
هَضم تاریخ برایم سخت است .

“من” که صد خُمره ی سَربسته ی اَسـرارِ جَسد موم شُده ..
در درونـم , .. دَفن است …
باورم نیست , که یارم ” بخت ” است .

یارِ من , “بخت ” که نه .. بَختَکِ شومی ست , که در سایه ی او …
هوسم , بوی تَعفُن دارد .

یارِ من , .. “بخت ” که نه … فاخته ی اندوهیست …
که سَرِ وقت , به سر وقت دلم می آید …
تا که دَرهم شِکند روحم را …
با .. کو ؟ کو ؟ .

“من” که جامانده ای از خاطره ی جَمشیدم …
“من” که در هر رَگ خود , خون فِریدون دارم …
“من” که از دوده ی اسطوره ای گودرزم ….
بی سَبب نیست که از “دیده ” شُدن .. چشم به چشم …
یا “شنیده” شُدنِ گوش به گوش …
در خَفاخانه ی آتشکده ی خاموشم …
می لرزم .

بی سبب نیست , که در خلوت خود خواسته ام …
گاهگاهی .. “مستم ” .

بی سَبب نیست , که در چشمِ تُنُک ناظرِ “شادان شَهرو” …
به خُلودی اَبدی ,.. دل بَستم .

“من” .. سبب سازِ شُروعی تلخم …
چه تفاوت دارد …
اینکه “باکویی” و “کوبانی اَم” و از “بلخم” …

یاری بخت .. کُجا بود , .. در آن ساعت که …
لشکر ” سَعد ” به تاراج ” مَداین ” می رفت ..!!

یاری بخت .. کُجا بود ,.. در آن وقتی که …
شَرفِ شَرقیِ دیرینه ی من …
در لگدکوبِ سُمِ اِستَرِ نازک چشمان …
, جان می کند.

یاری بخت .. کُجا بود .. در آن روزی که …
لَنگِ تاتار .. از ” ایران کله ها ” …
تویِ هر شهر , .. ” مَناره ” به فلک می اَفراشت .

یاری بخت .. کُجا بود, .. در آن سالی که …
مثلِ یک لُقمه ی چَرب …
“روس” .. تا رود ” ارس” .. را ..به تملک بلعید .

“من” کجاهای ” زمان ” دفن شُدم .
“من” کجاهای ” زمین ” پوسیدم…
در کُدامین مَعبد …
پیشِ پاهای کُدامین مَعبود ,..
ذبح شُدم .

کاش می شُد که به یک تَرفندی …
زیرِ الحاد نُقوش …
زیرِ کُفرِ کلمات …
” زنده” .. بیرون .. بکشم … عُمرم را .

کاشکی , هوشم را ..
هوشنگی …
کشفِ آتش می کرد …
کاشکی , دینم را ..
حَلاجی …
حَلق آویزِ انّاالحق می کرد .

روح ِ بُهتان زده ام را .. ای کاش …
نوشداروی ِ امیدِ خُنکی می پَروَرد .

حاضرم رو به خودم سنگ زنم شیطان را …
به خُداوند اگر من به خُدایی برسم …
از دلم پاک کُنم , مِهرِ خُداوندان را .

کژدُمّ دلهُره ای نیش به جانم زده است …
کافرم من به خُدایی که هم از ترس ِ فُرو اُفتادن …
چنگ بر” کُرکِ ” زبانم زده است .

آدمیزاده کجا تابِ اسیری دارد …
من , به دُنبال ” خُدایی ” هستم …
که به اندازه ی عُمقِ دلِ من .. غوص پذیری دارد .

” کاشفِ ” لحظه ای خویشتنم .

“من” , ( خودم ) را باید ..
در خودم ,کشف کُنم .

کشفِ آن ثانیه هایی که زبانم به زَوالم چَرخید …
کشفِ آن فکر که روحم را خورد …
کشفِ ناباب هَوایی که زمینگیرم کرد .

کشف باید بکُنم :
در کُدامین قَدمم بود.. که راهم کج شُد …
در کُدامین نظرم بود.. که هوشم .. ماسید …
در کُدامین نَفسم بود .. که شوقم , .. شَقه شُد …
در کُدامین سُخنم بود .. که کُفرم .. ترکید …

صُحبت از ” بخت ” خطاست …
کشف باید بکُنم :
.. که چرا ؟!! .. این دلِ زارم .. تنهاست ..

آدمیزاده , اگر عشق نباشد هیچ است .

دوست دارم که ” خودم ” را هر روز …
با “خرد” گندزدایی بکُنم .

دوست دارم که جهان .. نقش نپاشد در من …
من , خودم نقاشم …
من خودم شاعرِ هیکل سازم …
بارها حس کردم …
سَمتِ قشلاق ِخیال بشری …
(عقل) را در خَلاءِ بی وزنی .

بارها با صُوَری مُنعکس از عالم عقل …
(( مثلِ یک خانه ی دانشجویی … ))
بوده ام ,.. خانه یکی …
بوده ام ,.. سُفره یکی …
بوده ام ,.. خَرج یکی .

من خودم نقاشم , …
می فهمم …
آن خُدایی که به من ارث رسید از پدرم …
ناشیانه کُپی از اصل شُدست .

” دین ” اگر ( بَند ) نگردد .. بر ” پا ” …
” مِیل ” اگر ( خواب ) نگردد .. در ” چشم ” …
و ” خُداوند ” اگر …
در فَرا فَهم بشر …
خانه ای خارج ِ منظومه ی ادراک نسازد , شاید …
بتوان گُفت , که نقدینه ی عُمر ..
بی کم و کاست .. صَحیح .. خَرج شُدَست .

در فُرو فَهمِ بشر…
از همان روز.. که در ظُلمتِ اِشکفت , نشستن آموخت …
از همان روز .. که دل بُردن و بستن آموخت …
این سُخن , دَرج شُدَست :
– احتکارِ ( اَدّب ) و ( عَقل ) .. ندارد تَعزیر …
– رانت خواریِ ” مُحَبَت ” .. ندارد پِیگرد …
– ” عشق” با سُرعت مالوف.. نگردد توقیف .

مهربان مهیارم :
وَقتِ نُشخوارگیِ دَغدَغه هاست…

من که در ” نِی لَبَکِ ” چوپانان ” آهنگم” …
من که در پبچ و خَمِ طُره ی خُرما رنگم …
من که میراث خورِ ذهنِ مُعَرّق هستم …
از خودم .. می باید …
داد / ستانی .. بکُنم .

من …خودم را … باید ..
خانه تکانی بکنم …

من , کی ام ؟
شاید , من ” …
جان به در بُرده ای از عَصرِ (یخ) و (آهن) و( مِفرغ) هستم …

من کی ام ؟
شاید من ” …
نوحه خوانی نوکِ کوه …
مانده بر عَرشه ی ِ طوفان زده ی کشتی ِ نوح .

من خودم میدانم :
وارثِ ذهنِ پریشانم من …
“پا” اگرچند .. از ( اَرابه ) نَهادم در ( جِت ) …
باز , درمانده تر از غارنشینانم .. من .

با وجودی .. که دلم .. یِکّه و تنها ماندست …
از خودم می پُرسم :
در سَحَرگاه تمدّن .. نکُند …
+ .. در خَمِ دهلیزی …
یا .. تـَه ِ .. اِشکفتی !!
حُرمتِ باکره ام , جا ماندست .!!

با همه بی حالی …
با همه بی بالی …
مِیل دارم , بِپَرَم ..
بپرم تا به سَرِ کُنگره هایی که تَخیّل , به تَصوّر نکشد , اوجش را …

شک ندارم که مُصفّا بودست …
در نگاهِ پدرانِ پدرم …
اولین شُعله ی زاده شُده از بَرق و درخت …
اولین چِکّه ی دیوانه کُنِ “هوش” از ذِهن …
اولین “شوقِ” شناور شُده در برکه ی حِس …
اولین جامِ سُفال …
اولین ” مُرسِ ” نگاه …
اولین وَحشیِ ” رام ” …
اولین زایشِ ” حرف ” از فَورانِ اَصَوات …
اولین جلوه ی زیبای تقدس در دل .

و من اینک ..اینجا … رو .. به .. فضا …
و من اینک .. اینجا .. رو .. به .. اتم …
پُرم از کُهنگی چرخه ی صدها اولین .
پُرَم از جوششِ صدها هَوَسِ نارنجی …
پُرم از طعمِ گَسِ خُرمالو …

تا خُدا می باید …
نردبانی افراشت …
از گُلِ زَنبَقِ سُرخ .

مادرم را گُفتم …
تا که تعقیب کُند حین ِ نمازِ دمِ صُبح , روحم را …

مادرم را گُفتم :
تا که از ” فالق الاصباح ” بخواهد به دُعا …
رویِ اندیشه ی فِلفِل نَمکی ام .. ” کفکی” …
طَعم , را .. طُعمه ی تَخریبِ حقیقت نکُند.

“کاش” می شُد به نفس چاقی داد …

چیست , این ” کاش” .. که آبستن ِ هر ” خواستن ” است .
“کاشکی” چیست .. که با هر طپش او” قلبم ” …
پا به ماه ِ .. هَوس است .
چیست این واژه ی نارنجی ِ “خُرمالویی” …
چیست این طَعمِ گَسِ هوشرُبا .

هوسم , …
در نفسم , می ریزد …
از زُلالی ِقَناتی که تَهِ عالم احساسِ ( رَوان رودِ ) بشر می جوشد .

کاش می شُد به حَرَمخانه ی رازِ ابدی , گام نهاد …
کاش می شُد به شکوهمندی ” نیکی” و ” اصالت ” برگشت …
کاش می شُد خوابید ..
لحظه ای بی خبر از دغدغه ها ..

کاش می شد که دوباره.. حِس کرد .. .
حِسِ ” نو ” کردنِ روز …
حِسِ نوشیدنِ ” نور” …
حسِ مُمتدّ ِ حُضورِ…

آدمی , مُمتدّ ِ یک حادثه نیست …
من به صد تجربه آموخته ام :
زندگی , بازی – “مار و پله” – است .

” آیه ای” .. این لحظه …
وسطِ جَزر و مَدِ حِسِ حُضورم در تن …
صاف , بر روی زبانم .. چکه کرد …
نمکش روی لبم پخش شُدست .

جبرئیلی انگار …
رَهنِ کامل کردست ” گوشم ” را …
و خُدایی دارد …
در دهان می جَوَدَم .

با خودم می گویم :
آن قوی فکر که بودست که در بار نخست …
بیخِ گوشِ چَمن و جُوی روان ….
سَرو را کاشته است .

سادگی , ساده ترن بُرهان است .

شک ندارم که تمام خلقت …
با همه پیچ و خَمِ فلسفی اش …
ساده بر تیرک عقل …
ساده بر ثِقلِ ستون های ” بِشو” ..
هِیکل اَفراشته است .

شک ندارم که خُدا هم , به همین سادگی است .

– می توان “فاصله ها” را به ” سلامی ” برداشت …

– می توان دغدغه ها را خُشکاند …
– می توان ” فُرصت ” را .. از دلِ سنگ درآورد به چنگ …
– می توان چادر زد .. آخرِ عالم حس …
می توان ” نیّت ” کرد …
رِکعتی .. را .. هر شب ..
“عشق” درمانی خواند .

می توان روشن کرد …
با چراغِ لبخند …
همه ی عالم را .

می توان ” قصد” نمود …
ساعتی را هر روز…
“معرفت” دوزی کرد .
– از تَساهُل به تَعامُل کوچید …
– از تَمَلّـُق به تَعَلّـُق پُل زد …
– از تَکبُّر به تَکَفّـُل چَرخید ..
– از تَغافُل به تَکامُل پله ساخت .

مهربان مهیارم :
وقت خوابیدن در سایه ی مهتابی نیست …
وقتِ همخوانی ِ با چلچله هاست .

پس چه عیبی دارد …
در تَلاقی ِ نگاه های رَمَق ماسیده …
در دَم و بازدمِ حوصله های سنگی …
بیمه ی عُمر , کُنیم ..
” دوستت دارم ” را …
با .. گُلی ../ یا .. غزلی .
.
.
.
شادان شهرو ✍️