خطّ پایان

آیه سی و چهارم سوره مبارکه اعراف :
(إِذَا جَاءَ اَجَلُهُم  لاَ یَستَأ خِروُنَ ساعَةً وَ لا یَستَقدِموُن )

همانا زمانی که مرگ فرا رسد ، ساعتی پس و پیش نخواهد شد.

خطّ  پایان…….

عمر ما هم عاقبت، روزی به پایان می رسد
بی خبر،بی اطّلاع، ناخوانده مهمان می رسد

جان شیرینی که بخشیدت خدا،یعقوب وار
همچو آن گمگشته یوسف ، سوی کنعان می رسد

دیر یا زودش بماند،عاقبت مُرغ اَجَل
می گشاید بال و پَر، با حکم یزدان می رسد

آنکه زودش می بَرَد ،بی شک بُوَد شایسته تر
بَر گُنَه کاران مجالی بهرِ جبران می رسد

گه  مُفاجات است و وحشتناک و تلخ و سهمگین
گه  مثالِ عاشقی ، هر کو خرامان می رسد

از برای کینه توزان سیل وطوفان است و رَعد
در سرای مهر ورزان، عَنبر اَفشان می رسد

می دَراند گه  چو گرگی، خوب و بد را بی سوال
گاه چون موری به فرمان سلیمان می رسد

خشک و تَر را گاه می سوزاند همچون آتشی
موسمی دیگر به سانِ دل نوازان می رسد

گاه بی رحم و مُروّت عالمی در خون کِشَد
جان زِ مادر می سِتاند،، در پی زُهدان رسد

گه برای قبض روحِ خاتمِ پیغمبران
شرمسار و غُصّه دار و اَشک ریزان می رسد

می سِتاند صبح دم،، جان از نهاد کج رَوان
شب میانِ سجده پرهیز کاران می رسد

گه به قدر لحظه ای ،نسلی کُنَد مقطوع و گاه
سال ها بر بستر پیری ، هراسان می رسد

بر صغیر و بر کبیر و زشت و زیبا، خوب و بد
بهر انسان و نبات و چهار پایان می رسد

هم مکان مستور باشد ،هم زمان پنهان بُوَد
در میان غفلت دنیا پرستان می رسد

گرچه هر دفعه به فرمان خدا آید ، ولی
گه سروش درد و گه چون پیک درمان می رسد

ظالمی را دَر رُباید ،خلق در عیش و فراخ
وقت دیگر ،بَهر گُل چیدن ،،شتابان می رسد

گر زِدنیا، جُز غم و سختی تو را ،خیری نبود
موسم پرواز اَمّا،،سهل و آسان می رسد

آنکه مشق دوستی،،بِنموده با پروردگار
مرگش همچون نوبهاری در زمستان می رسد

از برای زور گویان و همی گردن کشان
بعد عمری سرکشی ،،دوران زندان می رسد

خَتم گردانیده بر ما،،حُجّتَش را ، کردگار
عطر ناب آیه اش ،اَز سوی قران می رسد

پیش و پس هرگز نمی گردد زمان مرگ تو
رأس تاریخ مُقَرّر، وقت هجران می رسد

نیک یا بد آدمی با نامه اَعمال خویش
عشق دنیا وا نَهَد،،بَر خطِّ پایان می رسد

(حادثه)  تطهیر بِنما ، دامن آلوده را
وَر نه راهت بر سرای شرک ورزان می رسد

علی احمدی (حادثه)

تقدیم به مادر فداکار و با ایمانم