#داستانک

خیابان ها گیج و مبهوت به تماشا ایستاده اند ،
ثانیه ها می دوند
و کارها کش می آیند.
هنوز سال نو تحویلمان نگرفته؛
و ما در دستان کهنه ی سال ۱۴۰۲ دست به دست می شویم.
با ضبط ماشین شور می گیرم اما دل دل میکنم
نکند سال جدید
از راه برسدوکارهایم نیمه تمام بماند.
از کوچه ها به سمت خیابان می روم واز خیابان تا بزرگراه، پشت این ترافیک قوز کرده ،تمام برنامه ها و‌خرید ها را مدام هجی میکنم .
به خانه می رسم
و شبیه تمام زنان سرزمینم تابلوی هفت سین را
تمام و‌کمال روی میز نقش می زنم .
کمی دورتر می ایستم و هنر دستم را برانداز میکنم.
:”آفرین شیدا!کارت درسته”
باز لیست کارها را چک میکنم .
خریدها و برنامه ها درست و دقیق انجام شده مثل همیشه ،
اما نمی دانم چرا هنوزدر دلم رخت می شورند و
خیال این که کاری باقی مانده به گلویم چنگ می اندازد.
ناگهان فکر کار مانده ای یقه ی لحظه هایم‌ را می‌گیرد .
تب می کنم .
خاطره ها در قلبم رژه می روند.
خسته و ناتوان روی مبل می نشینم .
پارسال همین موقع با هم هفت سین را بالا و پایین می کردیم اما امسال ………
تا گوشی را برمی دارم که با تو تماس بگیرم،
صحنه ی قهر دوباره بازسازی می شود،
عقلم هزار پاره سنگ به دلم می زند که او مقصر است ….
یک بوق میخورد ،گوشی را قطع می کنم.
صدای قدم های بهار نزدیک تر می شود .
باز ۴۰۲ بار بهانه می آورم که مقصر این قهر اوست اما دلم عجیب آشتی می‌خواهد .صدای زنگ میان فکرهای آشفته می پیچد
تا در را باز میکنم اشک های دریا بایک سبد گل توی بغلم‌ موج می زنند.
بین گریه هابلند میخندیم.
ناگهان صدای شلیک توپ و نواختن آهنگ تحویل و زمزمه یا مقلب القلوب…..
با گفتن:” دیوونه دلم تنگ شده بود “قاطی می شود.
شک ندارم بهترین اتفاق سال گذشته ام
با آشتی رقم می خورد.

✍️#شیداشهبازی
#خوشه_خوشه
📚#بخش_داستانک