دقوقی

بسمه تعالی سلام علیکم
ابتدا غزلی از مرحوم رهی معیری رضوان الله تعالی علیه تقدیم میکنم پس از آن نیم نگاهی به اثر ضعیف حقیر بفرمایید خالی از لطف که چه عرض کنم خالی از عبرت نیست متشکر

در پیش بیدردان چرا فریاد بی حاصل کنم
گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم
در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مل
من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم
اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای
آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم
زآن رو ستانم جام را آن مایه آرام را
تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم
از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او
تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم
روشنگری افلاکیم چون آفتاب از پاکیم
خاکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنم
غرق تمنای توام موجی ز دریای تو ام
من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم
دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی
چند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

سیاوش آزاد این اثر ناقابل را پیشکش نگاه گرمتان میکند با تیغ نقد او را بنوازید: دقوقی

در سرابی سخت سوزان
خفته مردی کو تمام عمر آواره بدی
بوالعجب او در سرابست و سراب از دور پیداست
لکن امشب رحم کرده بر همه درماندگیش
او چه مظلومانه عمری می دوید
سایه جو بود و به هرگامی که می زد دورتر می شد ز مقصود
همچو طفلی کو به ماهی خیره در کوپه
لیک هرچه میدوید آن ماه هم خوش می دوید
حاصل عمری دویدن انتظار مرگ در بحر موت
آسمان خشکست و ناخنهای خونبار تگرگینش را
در دیار دلبران دیگری چیده
مرد دارد می میرد
مارهای تشنه ی ضحاکیان در انتظار شانه اش
شانه ای که در فراق زلف او
همچو سینی گشته بی دندان چو پیران خرفت
شانه هایی که مربع بود
حال از هم او گسیخت
پاره خطی بیش نیست
که ندارد طول و عرض و عمق
نقطه ای در حال خاموشی
مرد دارد می میرد
او نگاهی بود مطلق ماورای چشم ها
او کلامی بود بهت از فک منفک از لسان
استماعی عاری از چرکیده سوراخ اذن
واژه ای بی رنگ و معنا مستتر در دفتر بی برگ من
او چه بود و چه نبود
راز سر در لاک مهر
بیش ازین غافل مشو از حال مرد
مرد دارد می میرد
در شمال واژه ها در خاطراتش منهدم
جستجو هردم کند آبی که باشد عنصرین
خواستگاه واژه ی او در کویری منزجر
حال تنها در هبوطی لحظه لحظه وحشت آلود
همچو تخمی کو فتد از لاک پشتی در ساحل
منتظر مانده چو ابریشم به راه عاشقی
لیک رفته زو نفس
رفته از آن کالبد خون جگر
مرد دارد می میرد
یاد آورد او که در کنج خلیج
هفت دختر آمدند
چون دقوقی خلسه اش باشد دقیقا
هفت در یک متحد شد
هفت اجزای وجود یک بدی
هفت رنگی متحد در یک به منشور خیال
آبی از دریای موج آمد
صورتش تر شد ولی لبهای او خشکست
با کدامین نغمه و
با کدامین دستگاه
در میان شعله ی ناقوس مرگ
من به گوش خفتگان فریاد بی حاصل کنم
شیخ صنعان مرد
مرد مرد

28 مهر1400