دل پریشانی

دل پریشانی

یاد ایامی که هرگز سیل و طوفانی نبود
جمع ما دلگرم بود و دل پریشانی نبود
سینه مالامال از گل واژه های عشق بود
قدر و قیمت داشت عاشق، عشق ارزانی نبود
رسم عاشق پیشگی با جان و دل پیوند داشت
عاشق از جان میگذشت و عشق او آنی نبود
با صدای ساز مطرب سینه پر آواز بود
در غم فردای خویش و سفره و نانی نبود
بود بلبل غرق در بد مستی و دلدادگی
کار او آواز بود و جز غزلخوانی نبود
با سبکبالی کبوتر بالها را می گشود
ترسی از صیاد در دشت و بیابانی نبود
این دل غمدیده من آسمانی صاف داشت
مردمان چشم من از اشک بارانی نبود
زان همه دلدادگی و آرزوهای قشنگ
پر کشیدن دل بریدن کار آسانی نبود
برف و باران فراوان می رسید از آسمان
چشمه ها جوشان بود و چشم گریانی نبود
نهرها پر آب بود و رودها زاینده بود
از برای آب هرگز قتل و ویرانی نبود
آن یکی گفت این جماعت از خدا ببریده اند
ای عجب قبل از تو جانا، روی گردانی نبود
خود همی دانی چرا پیوندها از هم گسست
قطع این پیوند واضح بود و پنهانی نبود
مردم از نامردی نامردمان دل کنده اند
ور نه در کار خداشان هیچ نقصانی نبود
تا نبودی کوچه های شهر ما آرام بود
صبح تا شب این هیاهو و رجز خوانی نبود
زین میان همسایه ای هم کینه ای در دل نداشت
یا برادر با برادر دشمن جانی نبود
واژه ی یغما که در فرهنگ ما معنا نداشت
در مرام هیچکس ایجاد بحرانی نبود
می بترسم خواب من هم وارد بحران شود
هیچگاه اوضاع دل اینقدر بحرانی نبود
دید بحران را “یگانه” بست چشم خویشتن
گر چه میدانست کارش کار انسانی نبود