زیارت

درود بیکران بزرگمهر
سپاس که به مهر می خوانید و به لطف, امید می بخشید
🙏🌺
اجازه بدهید زیر کامنت شما برای دوستان در مورد سروده ی بالا توضیحاتی بدهم / این سروده نظمی هست در قالب غزل / نظم دروازه ی ورود به شعر هست . در نظم , ما یاد می گیریم که سخنمان را موزون بگوییم . نظم و شعر , دو روی یک سکه هستند . در همه چیز با هم اشتراک دارند . تنها تفاوت آنها در نوع بخدمت گرفتن تخیل است . تخیل دارای دو نوع رویکرد هست . یا تخیل وقوع پذیر است و یا وقوع ناپذیر

در شعر , غلبه با تخیل وقوع ناپذیر است
در نظم , غلبه با تخیل وقوع پذیر

در قدیم ادبیات را به ( نظم و نثر ) تقسیم میکردند .
شعر فارسی با ( نظم ) استارت خورده
در سبک خراسانی بیشتر شاهد نظم هستیم .

تخیل , یواش یواش به سمت وقوع ناپذیر حرکت کرد

برای همین , نظم و شعر را دو روی یک سکه میدونیم که رویگرد تخیلی آنها عکس همدیگه ست .

یعنی در شعر , کاربرد تخیل وقوع ناپذیر بیشتر از تخیل وقوع پذیر هست

و در نظم بر عکس اون

شروع شاعری , باید با نظم باشه .
در نظم هست که ما با چیدمان درست آشنا می شیم . و یاد می گیریم که هر واژه ای باید خوش نشینی در چیدمان مصراع ها داشته باشه . در نظم , ما همون حرف زدن عادی را منظوم می کنیم . وقتی خوب در منظوم کردن کلام کارکشته شدیم آنموقع وقتش هست که با پشتوانه ی آن تجارب به سمت تخیل وقوع ناپذیر برویم و فرایند سرایش را از غلبه ی تخیل وقوع پذیر به تخیل وقوع ناپذیر تغییر دهیم .

الان 34 سال هست که دارم نظم کار می کنم , نمیدونم هنوز وقتش هست به آن روی سکه ی سرایش که شعر نام دارد متمایل بشوم یا نه

شاعر شدن , فرایندیست که نیاز به سالهای سال تجربه دارد . و یک راه طولانی باید از ناظم بودن تا شاعر شدن طی شود . این تجربیات طول سفر هست که مقدمات شاعر شدن را فراهم می کنند .

درود و سپاس بیکران مهربان مهرنگار
البته سر ما ایرانیان هیچ وقت بدون کلاه نمونده
اجازه بدهید زیر کامنت شما در مورد فعل ( هشت ) در بیت آخر , یک توضیحی بدهم که دوستان در خوانش با مشکل روبرو نشوند .
هَشتن و هِشتن / هم در ادبیات کلاسیک( نظم و نثر ) و هم در گویش های رایج در مناطق مختلفی از جنوب و جنوب غربی ایران به معنی ( گُذاشتن ) هست و مورد استفاده قرار می گیره.
هَشت یا هِشت = گذاشت , نهاد
بِهل = بگذار
نَهل = نگذار
وقتی حافظ می فرماید :
مَهَل که روز وفاتم به خاک بسپارند
مرا به میکده بر در خُمِ شراب انداز
مَهَل / همان نهل هست در گویش بختیاریها و زاگرس جنوبی بمعنای نگذار می باشد .
بختیاریها بجای ( هِشت ) میگویند ( لِشت )
نَهلِشت / = نگذاشت
بهشت را ( بهشته ام ), بهشت من علی بود
بهشته ام = بگذاشته ام
در قدیم در زبان ادبی فارسی کاربرد داشته هم در نثر و هم در شعر , منتها امروزه دیگه اون کاربرد سابق خودشو در شعر و نثر نداره ولی در گویش مردمان زاگرس مرکزی و جنوبی هنوز استفاده میشه . نمیدونم شاید در جاهای دیگه هم استفاده بشه . احتمالن در خراسان هم هنوز این واژه کاربرد داره و یک واژه ی زنده ست
🙏🌺

سپاس بیکران خانم طالبی ارجمند
ممنونم از حضور پرمهرتان
درود بر شما
🙏🌺