ساقی نامه

*ساقی نامه
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
اشاره: در  سال 1357 شمسی و در یکی از روزهای تابستانی ، انجمن ادبی صبا در باغشاه فین کاشان تشکیل شده بود.در پایان جلسه استاد فقید مصطفی فیضی (رئیس انجمن) پیشنهاد کرد که اعضای انجمن به تأسّی از شاعران پیشین «ساقی نامه» بسرایند.من «ساقی نامه» ی ذیل را سرودم و هفته ی بعد در انجمن خواندم و مورد تشویق قرار گرفتم.آن زمان جوانی بیست ساله بودم.«ساقی نامه» بی کمترین ویرایشی برای نخستین بار است که منتشر می شود.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ساقی   از      آن      مــــی      که     سرور   آورد
در        ظلمات          آیت            نور          آورد

گرد         «تعلّق»         بزداید              ز        دل
تیر          «تعقّل»           بنشاند          به        گل

رشته ی       تدبیر        ز        هـــم        بگسلد
پرده ی         تزویر          به        یکسو      هلد

مستی      دائــــم    دهــد       و       سرخوشی
بی     خبــری          آورد          و          بیهشی

معجــزه ی         عیسی           مریم         کند
جملــه ی       تن     روح        مجسّم        کند

دفتر         اندیشه          به       نیران       نهد
مصحف      غم        را    خــط   بطلان    کشد

جلوه ی       کوثر      کنـد         و     سلسبیل
محرم      اسرار    شـود         چون       خلیل

یک   دو    قدح    پر     کن    و     دستم بده
در   دل     شب     مـژده ی      هستم    بده

پی      سپرم       در          ره        ابرار    کن
شمع       رهم       آه        شــرر      بار    کن

جام بده   ،  جام          «زدستــم»     به  سنگ
آمده       دل    باز   «ز    دستم»       به    تنگ

توبه     پذیرا !      بپذیرم         به           جود
تا     به   خضوع    آورم     این  جا     سجود

دل  شده     خونرنگ    چو    کفّ الخضیب1
رنجش        بیمار           میفزا         طبیب!

مانـــده  به   پنج وششم2   ای   جمله  دید
مهــره از این  پیش   به   ششدر  3   رسید

نقــره   به آهن   شده   در  هفت وهشت4
چاره    کــن     ای   لولی   دور   از   پلشت

هست       همه      صـــورت     شیٌ عجاب
نقش      شگفت     آورت      ای  گل نقاب

تلخکِ     شور     آور ِ      شیرین      حضور
گس   مزه       تُرشا بر ِ        اندوه      شور

برده      گرو    رنگ     رخ      حور     عین
ناب تر       از      جرعه ی       ماء     مَعین

از  دل    خم    تا     که   به    ساغــر   شود
شرب     طهـورش     نه        برابر      شود

در     قدحم      ریز    و     دلم     شاد   کن
از   غم      بیش    و     کمم       آزاد     کن

نیست   روا    می   به  سبــو    در   حجاب
خسته   خماری   چو   «عزب»   در  «عذاب»

نیستم     از     پیر      چـو       فتوا     پذیر
خنده    زنان    پنبــه      ز        مینا    بگیر

باده ی   «توحید»     تو   را     در  سبوست
عالم        «تجرید»      مرا           آرزوست

ساغر  ازین    دست   گــذارم    به دست
مستـــــی   جاوید   مرا   زین     می است

قسمت از این  بــاده  کن   ای   جان پاک
تا   که    بر   آیم    به  فلک   زین   مغاک

دیده ی  حســـرت    به   سبو تا  به  کی؟
دربدر    برزن     و    کو       تا    به  کی؟

بال   و  پـرم    زین    مـی  جانساز     ده
صعـوه ی    دل       را  پر       پرواز   ده.
*عباس خوش عمل کاشانی.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نویس:
1.کفّ الخضیب از کواکب ثابت است…اصطلاحآ حنا به دست بسته.
2،3،4.از اصطلاحات بازی تخته نرد(رجوع به لغت نامه).