سرود بوسه

دلم گرفته ز غم بود ، یکنفر در زد
بهار آمده بود و به شادی ام سر زد

به خانه آمد و آرام در برم بنشست
سرود: مرغِ دلم در هوای تو پر زد

به گیسوان سیاهش که پر ز باران بود
دو بوسه ای زدم و او به سیم آخر زد

ز رعد و برقِ حضوری، سپهر نورانی
چه بوسه حضرتِ باران به دشت پر زر زد!

دگر جوان پریشان به گردِ افیونی
ندید کس به عبث لب بر آن غم آور زد!

درست می شود این مُلک، دیده ام روزی
که مشت بر ستم آری یکی دلاور زد

سرودِ بوسه ی طارق به عرش می بردند
مَلَک رسید و غزل را به نام داور زد

پ. ن

……………….
تفسیر شعر توسط سرکار خانم مهندس اقدس حمدی نژاد
با سلام و درودهای فراوان
در ارتباط با تفسیر سروده شما تفألی بر هفت بخش مثنوی عشق خودتان زدم.
مثنوی عشقی که با زبانی ساده سروده شده است.
با اجازه از جمع اساتید ، برداشتی که من از این سروده داشته را بیان می کنم.
به نظرم این سروده، سخنِ جان می باشد که بر زبان شاعر جاری گردیده است. برای درک بهتر آن تأملی بر 7 بخش مثنوی عشق قطعا راهگشاست.
پیام شعر به آینده ارتباط دارد نه گذشته ، چرا که در ابیات پنجم و ششم شاعر زمان را پیشگویی میکند.
در بیت پنجم جانِ شاعر از آینده خبر میدهد:
دگر جوان پریشان به گرد افیونی
ندید کس به عبث لب بر آن غم آور زد
و همینطور در بیت ششم، این زمان بهتر قابل لمس می باشد که آمده است:
درست میشود این ملک دیده ام روزی
که مشت بر ستم آری یکی دلاور زد
بیان ابیات میانی در ابتدا برای این میباشد که مفهوم زمان، یاری بخشِ درکِ یبهتر مطلب باشد.
پس مشخص میشود که اینک اتفاق بزرگی درحال وقوع بوذه و بر آنست آثار ستم های بجامانده از مصیبت های جنگ و تحریم اقتصادی و فسادهای اقتصادی را محو کند.
حال بر می گردیم به بیت اول.
شاعر از مصیبتهای اجتماعی موجود شدیدن غمگین و مضطرب است.در این سروده شاعر سرشت بهار را که همان سرآغازی برای نو شدن و شروعی جانانه است برای خواننده به تصویرمیکشاند.
بهار یعنی پیام آور سبز زندگی، درب خانه ی شاعر را میزند دقت کنید!! با توجه به (مثنوی عشق) که در آن به استناد گفتار مولانا و احمد غزالی که جان مُخبر است و می بیند جان هستی از زبان بهار می گوید:
برخیز من آمده ام که با تو برمشکلات فایق شویم وریشه ی بدی ها را بسوزانیم و شاعر گیسوان سیاه بهار که همان ابر های سیاه پر باران می باشد را می بوسد و در حقیقت او به دعوت بهار لبیک میگوید وابر بهار از شادی حماسه ای بزرگ را می آفریند، ابر به سیم آخر زده و دارایی سیم گون خود را بر دشت و دمن می پاشاند.
آذرخش هایی بعد از این برخورد، آسمان را نورانی و زمین و دشت های فراوانی را غرق در بوسه میکنند درواقع منظور شاعرهمان ابرهای باران زا در این فصل می باشد که با این بارش، زمین را سیراب می کند آبی که حیات بخش است و طراوتی بر زمین می بخشد و دشتها و گندم زارها را پر رونق و پربارمیکند و نعمتهای خداوندی را به موجودات ارزانی میدارد این فراوانی نعمت وبرکتهای بی دریغ از سوی خداوند مهربان ست.
جوانی که زخم خورده ازنبودن هاست و گرفتار اعتیاد و فقر می باشد با فراوانی این نعمتها و برکتها، بی تردید امید در دلش جوانه خواهد زد و بهار است که این امید را به او هدیه کرده بهاری که تنها ذات احدیت حادث آن می باشد وآدمی و موجودات بهره مند از این موهبتهای خداوندی ..
بعد از این انقلاب جدید است که جوانان لب به مواد عفیونی نخواهند زد و آن را امری بسیارعبث و بیهوده میدانند.
و در پایان ،جانِ شاعر پیام میدهد دیگر نگران نباشید که این مُلک رو به آبادی ست و همه چیز درست خواهد شد. پس مشخص می شود که اینک اتفاق بزرگی درحال وقوع می باشد که می خواهد آثار ستم های بجامانده از مصیبت های جنگ و تحریم اقتصادی و فسادهای اقتصادی را محو کند.
در ارتباط با مفهوم بیت پایانی:
شُکوه نیایش و ستایشِ شاعر را مَلَک به عرش برده وآن را از خداوند سبحان می دانند.

سوره 34: سبأ – جزء
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِي الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ ﴿۱﴾
همه ستایش ها ویژه خداست که آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است در سیطره مالکیّت و فرمانروایی اوست، و همه ستایش ها در آخرت مخصوص اوست، و او حکیم و آگاه است.