سلیمان گل …

نوبهار   آمد    و    بلبل    به    نوا     داد     نوید
که   سلیمان گل   از   طرف سبا   باز   رسید
نیست  در خانه  خزیدن  چو روا  موسم  عید
به   در    از   خانه   بیایید   و   به   گلزار    روید
*
باد  گلریز   شد   و    بر   سر   گل   ژاله  چکید
آب  در  جوی  و   ز   پیرامن  جو ، سبزه  دمید
*
خَد  بر افروخت  چو حورا  به چمن  لالۀ  شاد
قَد  بر افراخت   همانند    نکویان  ،  شمشاد
شبنم از دست نشاطش  به دهان نقل نهاد
شور  خواندن   به   سر   قمری  و  بلبل  افتاد
*
گل زرخ پرده و نرگس سوی گل چشم گشاد
سرو  شمشاد قد   و   مرغ چمن  ناله کشید
*
بشتابید    به    بستان   ،    بشتابید به   راغ
بشتابید   به   طرف  چمن   و    روضه ی   باغ
از   گل   و   سبزه   و   شمشاد  بگیرید سراغ
به    کف   از    باده ی    انگور     گذارید     ایاغ
*
خرّم    آن      دل که   بهاران   پی ترتیب دماغ
بانگ    مرغ   چمن     و    بوی  گل تازه شنید
*
بلبل    آمد    به    سر   گل   که  کند  راز و نیاز
به    هواخواهی    معشوقه  غزل سازد ساز
هم    بر او    خوانَد    آن    تازه    غزل    با  آواز
تا    از   این    راه    کند    عشق کهن   را ابراز
*
باد  ، سوی چمن   آمد   که  دهد مژده که باز
گل   به بستان  و  به گل  میوۀ مقصود رسید
*
به        چمنزار      روانند       غزالان        جوان
دیدۀ     دلشدگانشان    عقب    سر     نگران
عاشقانشان همه ازخویش به درجامه دران
چمن    آراسته اند    از    قد   چون  سرو روان
*
هر   که    دید   آن قد و خد   را   ز  چمن آرایان
اول   از  جان و سر  ،  آن گه  ز گل و سرو برید
*
ای نگاری    که   چو من   با دل جویای شراب
صبحدم   جانب    میخانه    روانی   به شتاب
نوگل    باغ    امیدی    تو   که   در   راه  صواب
پا  نهادی    که   شود   زهد  ریا  خانه   خراب
*
باتو گل دفتر خود خواست که گیردبه حساب
باغبان    آن   ورق   از شرم     به گل درپیچید
*
دست حق   پشت وپناه  تو بود در همه حال
خدمت   پیرمغان   چون که  رسیدی سرِحال
جام اول    چو    گرفتی     به   تمنای     وصال
گو   که   ما را و تو را نیست نه مرگ و نه زوال
*
مرده   آن است   که   در موسم نوروز ، مجال
داد   از   دست و به گلشن گل مقصود نچید.