نشان به نشانِ نشئهٔ آتش و شیههٔ باد
گرایم را بگیری
جنازهٔ جنگلِ شعرم
جا مانده‌ در سوانحِ سوختگی
دیگر هیچ درودِ دریایی
حوصله‌ٔ خشک
_ خوابِ آوندم را خیس نمی‌کند
حتّی اگر صبح وقت صَرف
از پیلهٔ مرگ بیدارم
وَ با گروهِ خونیِ گرامرِ زبانِ خورشید
گریم کند صورتِ پروانه‌ام را!

ـــــــــــــــــــــــ
سیدمحمدرضا لاهیجی
ساکوتی. هند. دهلی‌نو
ـــــــــــــــــــــــ

۱۳۸۳/۲/۲۴

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):

حمید گیوه چیان

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (5):

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

در میان همه اشعار تو را میجویم
بین صدها گل پر خار تو را میجویم

گوش بسیار زیاد است برایم‌اینجا
من در این گوشه چه بسیار تو را میجویم

به کلاس و به کلیسا و به هر گوشه ى شهر
هرکجا میروم انگار ، تورا میجویم

تو پری رویی و افسانه ای و حورى وش
دلفریبنده و دلدار، تو را میجویم

من خراب تو و تو خوب ترى از همه وقت
حكم قلب است، به اجبار تو را مىجويم

نوشداروى منى، عشق تو درمان دلم
خسته و زخمى و بیمار، تو را میجویم

« محمد ورچندی »

تازه ترین نقدها