شانه های مهر

باران ِ اشک ِ حسرت برده ز کف قرارم

سلام و درود بانوی بزرگوار، سرکار خانم طلعت خیاط پیشه اگر فقط بگویم که زیبا و شیوا نوشته اید حق مطلب را ادا نکرده ام. یکی از مظلومیت های شعر کلاسیک در آنست که اگر حتی از مرزهای مرسوم زیبایی و بیان عمیق احساسات هم بگذرد خواننده در نهایت ابراز رضایتی می کند و می گذرد. در صورتی که در قالب های دیگر همه ما اغراق می کنیم و در مقابل هر ابتکاری به وجد می آییم و نقدی بر آن می نویسیم.

واقعا در مورد عبارات و ترکیباتی مانند آنچه در زیر می آید چه توصیفی می توان بیان کرد:«. . . هوای گریه دارم . . . »« کو ؟ شانه های مهر . . . سر برآن گذارم»« . . . عطر باران . . . شوقی برای شکفتن . . . در بهاران . . . »« . . . شکستن آیینه ها . . . نداشتن امید به ناخدا . . . غم گشته « یارِ غارم»

ترکیب « یارِ غار » که برگرفته از زبان مردم و تاریخ دینی است چقدر عمیق و تأثیر گذار است؟

و مطالب دیگری که یارای بازگویی آن ها را ندارم چون بی اختیار مرا از جمله به کلمه و از کلمات به احساسات عمیق و غیر قابل تحمل سوق می دهد که بنده خودم مبتلا به آن درد بوده و هستم و می دانم که غیر قابل توصیف است.واقعا در مورد این ترکیبات و صنایع ادبی و احساسات عمیق چه می توان گفت؟

با این حال اجازه می خواهم که صرفا بخاطر جلب توجه علاقه مندان بیشتر برای خواندن و لذت بردن و شاید دقیق تر بگویم عمیقا متأثّر شدن از این اثر زیبا گزینه نقد را انتخاب کنم.🌹

در ادامه و تکمیل عرایضم:

بعد از یک فاصله زمانی چند ساعته و مطالعه مجدد این اثر والا متوجه نکاتی در وزن آن شدم که متاسفانه مبتلابه همه شاعران پارسی گو و موزون سرا می باشد و استاد و غیر استاد هم نمی شناسد.یکی از آن ها اجبار استفاده از کسره ها یا حرکه های کشدار بجای هجاهای بلند است که در خوانش می توان با زیرکی از کمند آن ها رها شد و شاید هم از اختیارات شاعری و وسیله ای برای راحتی آن ها باشد. اما تکرار و تکثر آن نمی تواند قاعده ای مقبول شمرده شود.

از این نکات که بگذریم دو جا نمی شد از گیر اشکال وزنی رها بشویم.

یکی در مطلع شعر که خیلی مهم است و ما اصرار داریم که ترکیب زیبای « . . . هوای گریه دارم . . . » را در لابه لای کدهای وزنی جایگزین کنیم

و دیگر

در مصرع « با رفتنت خزانی لشگر کشید به گلشن » که یک هجای کوتاه اضافه دارد که بیشتر از دال کشید حادث می شود.

این صحبت ها خدای ناکرده به قصد ایراد گیری از اثر بانو طلعت نبوده بلکه بهانه ای برای فائق آمدن به اینگونه مشکلات در پیش پای شاعران گرانقدر می باشد. آدم های راحت طلب فورا می گویند که بلی اشکال کلا از وزن و قافیه است و باید رفت سراغ قالب های آزاد، اما در اصل این پاک کردن صورت مسئله است. به نظر این حقیر که خود یک مبتدی در این زمینه به شما می رود راه حل عبارت از یافتن روش ها و لوازمی است که همگان براحتی بتوانند از یک کمند و فیلتر برای شکار این بی وزنی ها استفاده کنند. شاید خیلی ها به اوزان عروضی وارد و مسلط باشند اما در حین عمل و خلق اثر تسویه این ایرادات در متن برایشان سخت باشد.

بنده یک راه کاری در این زمینه دارم که اگر اساتید و مدیر محترم سایت مایل باشند در مورد آن صحبت خواهم نمود.

و اما جسارتا در مورد اشکالات فوق پیشنهادات زیر را تقدیم خالق محترم این اثر می کنم که مورد ملاحظه قرار دهند و ایرادات بنده را نیز گوشزد نمایند.

مصرع اول با یک جابجایی و اندکی سایش و چکش کاری می تواند اینگونه نوشته شود:

« دارم هوای گریه سخت است روزگارم »

و در مورد مصرع بعدی با اندکی تغییرات در مصرع دوم همراه خودش می توان نوشت:

« رفتی خزان به گلشن لشکر کشید و شادی
ز آیینه ها زدودند غم گشت یارِ غارم ».

باز هم عذرخواهم و امیدوارم موجب خستگی و آزردگی نشده باشم. سلامت و پایدار باشید🌹

سلام و احترام مهربانو طلعت
بسیار عالی و دلنشین بود
چندبار خواندم ،بسیار لذت بردم
مانا باشید
🌷🌷🌷

درود بیکران استاد بانو
بسیار زیبا و دلنشین و ژرف می سرایید
قلمتان سبز ،اندیشه والای شما زلال ابدی
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

سلام و درود
احسنت
به گمانم چارچوب این شعر،
از شعر معروف دیگری باشد که با موسیقی اجرا شده است.
🌹🌹🌹

سلام ودرود احسنت برشما عزیز بسیارزیبا قلمتان نویسا👏🍃🌹

بسیار عالی. پیروز باشید

سلام آغاز فصل زیبای تابستان و بلندترین روز سال مبارک باد
سوالی از محضر دوستان می پرسم
چرا در وصف تابستان شعر چندان گفته نمی شود و ظاهرا از آمدنش خوشحال نمیشوند و تبریک نمی گویند؟