مانده در انتظار

تنها نشسته
کُنجِ خرابی
ولیِّ ما
نظاره می کند
از دستِ تیغ و تیر
تنها
نه
این زمان
او
ناله می کند
در تنگنای وحشت
گل بوته های رنج
عاری ز گوش خلق
مستانه
در برابر عالم
نظر کند
من نیستم
جز آب
من نیستم
خراب
من نیستم
کبوتر ننگی
در این میان
آزرده از جهان
او را خبر کنم
ای مهربان نگاه
یاد آور پگاه
مانده در انتظار
او وایه می کند
در بستر نگاه من
امشب
خطابه ای است
آری
بهانه ای است
یاد آور بهانه دیرین
نشانه ای است
شاید
نشانه ای است
من نیستم
خرابه عالم
در این
زمان
چشمان
در انتظار
ناظر
که عابری گذرد
از کنار ما
ویرانه خلق را
او خود کند
نگاه
در صبح تنگنا
دیدم
سپید تار
امید زندگی است
از دست روز خوار
با آه شب
نگاه زمان را
رقم زند
آن مرد با خدای
بنشسته با نگاه زمان
او نهان کند
آن پیکر وفای
اندیشه می کند
بیچاره می شود
بی جاده می رود
تا بگذرد
ز دشت
او
ناله می کند
شاید
در این زمان
امید ره
به راه دلان
او
رقم زند
من هم در این مکان
از کنج خانه ای
راحت به اوج
سر بکشم
با ترانه ای
گویند :
این چنین
مردان علم و دین
او مظهر ظهور ظواهر
نشانه بود
او
خود
ترانه بود
آری
بهانه بود
از دست روزگار
عاشق جوانه بود
آری
نشانه بود
مهتر
علامه بود
آن پیر خوش سخن
عشاق خانه بود
در بستر زمان
تسبیح دانه بود
با ذکر لا اله
روشن خرابه بود
مستانه در کنار
استاد
و
کاره بود
آری
نظاره بود
آری
نظاره بود
در تنگنای درس
او خود
نشانه بود
از روزن دو چشم
کوثر روانه بود
با جنبش قلم
کاغذ
کجاوه بود
خواهان آن کسم
خواند
چکامه را
با ذکر خیر از او
آرام در حضور
مهمان آن کسم
در محفلِ حضور

ولی اله بایبوردی