ماه تاب در آب

درودها بر استاد گرامیم
خب من این شعر را عرفانی می بینم
اول به خاطر عنوان ( ماه تاب در آب )
دوم به خاطر این که شاعر می گوید این یک گفتار درونی است( با خودم/ در گفتگوی سرخ بلند)
سوم بخاطر شروع شعر (حتی /در روشنی آب/ نوشانوشم بود/ در جام نقره گون مهتاب) که نوعی از خود بیخودی در دنیایی غیر مادی را به صورت ذهنی نشان می دهد.
چهارم خود شاعر می گوید که در این ” آن” شاعرانه، ( جامه دران نگاه معرفت) بوده.
پنجم به دلیل برتری عشق بر اندیشه ( من می رقصیدم لبالب/اندیشه گم/
در معرکه عشق) که یک منظر ( پرسپکتیو) عرفانی است.
ششم به دلیل یگانگی ( فاصله/ بی معنی ترین مزخرف واژه ی روز بود)
هفتم به دلیل انکار نفسانیات ( … آماسی بود از خبیثترین شکم و زیر، با خط زر)
هشتم به دلیل درک حقیقت وجود ( تو متن بودن بودی)
نهم سوگند- لاریب فیه -به اسطوره ی شیران و یلان که به زعم من با توجه به بافت کلی شعر و مبانی معرفت شناختی آن از جمله مورد شماره هفت که می تواند تلمیح به حدیث باشد؛ حضرت علی ع است.
دهم – ارائه ی تعریفی عرفانی از جاودانگی ( تب و تاب نامیرایی /بیشتر از
آغوش تو نیست)
یازدهم به دلیل اشاره به از او بودن چهارفصل سرخ و سبز و سپید و زرد در معنی و لفظ زندگی . (و آنت مادر این چهار رنگ)
دوازدهم: اشاره به عدد هفت ( هفت از تو می دمد) که تداعی گر هفت مرحله و وادی عرفان و هفت شهر عشق است با توجه به بافت و البته هفت خوان رستم هم می تواند باشد اگر ضیق تنگناهای پست را در نظر بگیریم و متنی از آتشکده های آذر ….
سیزدهم: برتری دادن به جنون در برابر عقل ( عقل مانده در دسترس/
زیر پای بیجاده ی جنونی که/در تو هست)
چهاردهم : پایان بندی شعر ( و زیب معرفت/که شکوه آن همه کوه/
رفته در تَحیّرُ او/وُ/می ر و د…) با توجه به رابطه ی کوه و پیامبران مختلف و نیز رابطه ی کوه و عشق در ادبیات فارسی و دیگر رابطه ها که باز جنبه ی معرفت شناختی دارد
به نظر من:
1- این شعر عرفانی است.
2- عرفان آن از نوع عرفان حافظ نیست و کمتر رنگ و بوی اجتماعی دارد.
3- عرفان آن به عرفان مولانا و عطار نزدیک تر است و به طی طریق درونی و مبارزه با نفس و پالایش خویشتن و رسیدن به قله ی تعالی و لمس معشوق حقیقی می رسد.
از نظر محتوا نظر من این است اگر دوستان دیگر نظر دیگری دارند یا به جاهایی از این گفتار انتقاد دارند؛ بسیار عالی خواهد بود که بحث کنند.
از نظر ادبی هم که این همه صنایع ادبی و استعاره و تشبیه و واج آرایی و تلمیح و …. اصلا جای سخن نمی گذارد در ادبیت متن شعر و وجوه زیبایی شناختی آن. متن دارای انسجام و پیوستگی معنایی است و شاید تنها نقد وارده بر آن طولانی بودنش باشد که البته به نظر من شاعر در چنین خلسه ای نمی تواند فشرده سازی انجام دهد و من شخصا مواجهه با عالم درونی شاعر را چنانکه اتفاق افتاده در لحظه ی سرایش ترجیح می دهم.

🌹🌹🌹🍃🍃🍃🌹🌹🌹

با سلام ودرودها
وافر
بر شما
وسپاس از بیان نظر ارجمندتان
کاش !
حضرتعالی تیک نقدو برای این شعر می زدید
و این شعر که شاید متنی از اشعار بنده باشد مورد مداقه بیشتر قرار می گرفت البته با دیگاه نقد صریح و دیگر عزیزان صاحب نظر و بنده هم نقطه نظراتم را در تبیین اشعار بیان می کردم تا ماهییت و حقیت شعر و سرایش بیشتر عریان می شد اصلا من به کی می رسم ؟ به کی می تنم ؟ و چی می گم؟
دلنوشته وشخصییند و یا اجتماعی و یا عرفانی و فردی و یا معجونی از این دو و یا اصلا هیچ کدام و نه من به کسی نمی زنم نمی تنم و خودمم در ریتمی ازسرایشی نو
اگر در یک تعامل و تضارب تببینی این چنینی صورت می گرفت حتی در باره تواناییهای سرایش و نقاط ضعف و قوت بهین چیزی بود برایم و در ارتقای خودم به احسن و جه طالبش هستم
ودوست دارم شما هم از چندین نفر از دوستان اهالی نقد وصاحبان نظر دعوت کنید در این بررسی و نقادی ونظر دهی شرکت کنند
با ارادت و ادب منتظرم
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃