مجتبی حسن (ع)

ای  بازتاب جلوه ی ذات خدا حسن
وی آفتاب روشن برج ولا حسن

ممدوح  جبرئیل و جگر گوشه ی  نبی
محبوب مرتضی گل خیرالنسا حسن

نور  رخ تو شمس  طریق هدایت است
لعل  لب تو  چشمه ی آب بقا  حسن

خاک رهت که  مُهرِ  سجود ملائک است
اهل زمین  به دیده  کند  توتیا  حسن

تنها  نه ای   به   قاطبه ی  انس  مقتدا
جنّ  و ملک گزیده تو را پیشوا حسن

بعد از علی  سفینه ی  توحید را  تویی
در بحر  بیکران  ولا ناخدا  حسن

در زمزم ولای تو کردیم  شست  و شو
ای  مروه  را شکوه و صفا را صفا حسن

صلحت زمینه ساز  قیام حسین شد
کافشا نمود توطئه ی  خصم را حسن

دانشوران درس  جهاد  تو بوده اند
شیر اوژنان واقعه ی کربلا  حسن

ای سبط اکبری که نظیر تو  را  ندید
تاریخ  در  سراسر امّ القری  حسن

جمهور ناس  را  که  به  قدر تو واقفند
باب المراد هستی  و مشکل گشا حسن

ای  ریزه خوار  خوان عطای  علوم تو
خاصان بزم علم شه  هل اتی حسن

بیگانه  با محمّد  و آل  محمّد است
با حق  نیافت هر که تو را آشنا حسن

ای قهرمان حلم و شکیبایی و خلوص
وی ناسزا شنیده  و گفته سزا حسن

بر سر در  حدائق  جنّت  نوشته اند
نیکو  حسن ،   گزیده حسن، مجتبی حسن

تسنیم جرعه نوش  سبوی صفای توست
وانگاه تشنه کشته ی زهر جفا حسن

تا جایگاه پیکر پاک  تو  شد  بقیع
دارالسّلام  آمد  و  بیت الشّفا  حسن

ما  را  که  دل  به مهر تو در سینه  می تپد
دریاب در گذرگه ایام  یا حسن

ایمن از  اضطراب  قیام قیامتیم
داریم چون  تو شافع  روز جزا  حسن

روزی که «خوش عمل»  به حقیقت  تو را شناخت
نام  تو کرد  زیور ذکر و دعا  حسن.