مخمس با تضمین بر غزلی از حامد عسکری

به یادت شعر می‌ خوانم چه اشعاری چه چه دیوانی
مسلمان وار میخوانم تو را ای جان چه ایمانی
نه! کفرم را در آوردی در این اوضاع بحرانی:
” نبودی در دلم انگار طوفان شد چه طوفانی
دو پلکم زخمی از شلاق باران شد چه بارانی”

تماشا می کنم نور رخت در برکه ی آبی
چنان نوری تماشایی شدی ای نور مهتابی
خدا ‌‌را شکر امشب هم به یاد عشق بی تابی
“صدایت کردم و سیبی به کف با دامن آبی
وزیدی بر لب ایوان و ایوان شد چه ایوانی”

همان شب دیدمت گفتی که من کوهی پر از دردم
نگاهت گرم و گیرا بود و حالا هاله ای سردم
بهارم شد خزان، با رفتنت شب نامه ای زردم
” نبودی بغض کردم حرف ها را خودخوری کردم
دلم ارگ است و ارگ از خشت ویران شد چه ویرانی”

نمی چرخی به دورم دیده ام پروانه ی خانی
شرابی ناب و گیرایی که در پیمانه ی خانی
گلی خوشبو و زیبایی که در گلخانه ی خانی
“گوزنی پیر بر مهمان سرای خانه ی خانی
به لطف سر پری تک لول مهمان شد چه مهمانی”

ببین بالا بلندم قلب من شد بارگاه تو
به مقصد می رسم، سنگ نشان از جایگاه تو
به دوشم می کشم سنگین ترین بار گناه تو
“یکی مثل من بدبخت در دام نگاه تو
یکی در تنگی آغوش زندان شد چه زندانی”

به جادوی نگاهت سحر شد جانم عجب سحری
رهایم می کنی ای رهنمای من عجب خضری!
به پایان می رسد هجران؟ چه پایانی؟عجب هجری
” پس از یوسف تمام مصریان گفتند عجب مصری
بماند گریه هم سوغات کنعان شد چه کنعانی”

در این خواب زمستانی شمردن قسمتم بوده
گلاویز دلم چون دست بردن قسمتم بوده
به یادت زندگی، شاید نمردن قسمتم بوده
“من از سهراب بودن زخم خوردن قسمتم بوده
برو گرد آفریدم فصل پایان شد چه پایانی”

معصومه بیرانوند

۱۴۰۲/۱۰/۰۶