شراب چشم قشنگت خمار خانه ی من

رهایم کن من از آغاز با غم ها عجین بودم

شبیه قلّه ی کوهی که از فاتح شود خالی

مثل گنجشکی که کاه لانه اش پاشیده است

مرادم را حبیب من شبی چشمان شوخت داد

چه طوفانی به پا شد: گردبادی سخت و طولانی

جهان جای قشنگی نیست بی سر حلقه ی مویت

به دام افتاده ی عشق تو هستم…برّه آهویت!

بیماری مسری شده ی شهر عجیب است

شایع شده عشقی که هوادارِ رقیب است

به یادت شعر می‌ خوانم چه اشعاری چه چه دیوانی

مسلمان وار میخوانم تو را ای جان چه ایمانی

سراپا عذر و تقصیرم سرا پا عذر فرمانده

نبودم شیوه ی سان دیدنت دل را فراخوانده

شبیه من در این عالم کسی بیدل نخواهد دید

جهان بی روی نازت ماه را کامل نخواهد دید

یاد روی ماه تو در خویش غرقم کرده است

چشم باران خورده ی دل را پر از نم کرده است

به گندمزار مویت می روم با قلب رنجیده

نوازش می کنم با دست هایی خشک و تفتیده

شدی دریا به پای ساحل عشقت کمین کردم

بیندازید لنگر را دلی را دست چین کردم

پلک وا کن حضرت دریا مدارا می کنی؟

ماهیان تشنه را غرق تمنّا می کنی…

من از تبار عشایر، تو زاده ی خود ماهی

مسیر کوچ مرا می کشد به سوی تباهی

بر بام دلم

من پنجره ای رو به تماشای بهارم

از تو گِله دارم،گله دارم، گله دارم…

در این دشت پر از باران به یادت شعر می خوانم

در این هنگامه ی طوفان به یادت شعر می خوانم

یک روز تو را بغل گرفتم

از شهد لبت عسل گرفتم