مخمس قلندری

(مخمس قلندری با اندکی طنز)
تضمینی بر غزل حافظ

قسم به حضرت عباس چونکه اجرا شد
دم خروس ز زیر بغل هویدا شد
!نه هر که همسر وی راهی کانادا شد
شگرد و شعبده بازی خاوری* داند
(نه هر که چهره بر افروخت دلبری داند)
هراس در دل دریادلان ز دریا نیست
گذار پشه در آن جایگاه عنقا نیست
موقت است چو عمرش غمی ز فردا نیست
نه پشه قدر گل و باغ و هم بری داند
(نه هرکه آینه سازد سکندری داند)
چو روی آینه ی دل غبار غم بنشست
دل از جسارت نا مردمی بسی بشکست
دگر ابهت آن مردی و مرام شکست
(نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست)
(کلاهداری و آیین سروری داند)
تو عزت و شرفت را فدای مزد مکن
رفیق قافله یا که شریک دزد مکن
تو کار نیک خود از بهر دستمزد مکن
(تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن)
(که دوست خود روش بنده پروری داند)
معلما مده پندم که فارغ از پندم
به تار زلف دنای پلاس در بندم
!بجای رتبه تو بارخود همی بندم
فدای منزلت آن گدای خرسندم
(که در گداصفتی کیمیاگری داند)
نباشدت بجز از تیرگی سیه روزی
اگر ز هر نمدی بهر خود کُلَه دوزی
در آتش طمع و حرص عاقبت سوزی
(وفا به عهد نکو باشد ار بیاموزی)
(وگر نه هر که تو بینی ستمگری داند)
نکو همی نشود حال ما که خود پیداست
چو زخمِ گوشه دلها هنوز پا برجاست
کجاست معرفت و مردی و مرام کجاست
(هزار نکته باریکتر ز مو اینجاست)
(نه هر که سر بتراشد قلندری داند)
یگانه” گر طلبی آبرو و عزت  و جاه”
مکن به غیر رخ یار نازنین نگاه
مدد طلب ز خداوند هر شبان و پگاه
(ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه)
(که لطف طبع و سخن گفتن دری داند