« من به ویرانی خشم ها چشم دوخته ام»

واژه ای سُراغ دارم که
از رفتارِ خودش باز می ایستد
نام اش: «بی نامی» است
او لباسی از نگاهِ نیم نگاه ها بر تن دارد
چشمانش با اندیشه ی آزادی باز می شوند
تولد من به کودکی خیابان شبیه است
و در تعبیر خواب ها
فروید بوسه ها را غمگین می بینم
بیا و مثل امثالی خود شیفته مثال شو
«شو» همان شب است
شبی که از زبانِ مادری ام تقدیر خودش را
با تاریکی کلاف داده است
داده است
چه کسی به ژرفای برف حرف را قورت داده است
چه کسی میان امروزِ عشق
و دیروزِ عاشق جان داده است؟
جز معشوقی که در خیابان های بیابان پرسه می زند!؟
بیا و فاصله ی این همه سرد را واژگون کن
و به استقبالِ واژه ی درس برو
درس از خانه تا مدرسه ی خودش را گُم کرده است!
و ما سال هاست که
چهره ی سایه ها را بر روی دیواری انقلابی نقاشی کرده¬ایم
کرده ایم
ما به همه ی کلمات جهان ظلم کرده¬ایم
و تو پاره ای از لباسِ خون را جاودانه به فراموشی می¬سپاری
حالا کسی در اندونم حالش را درنگ می کند
کسی میانِ جاودانگی برگ سرزندگی بهارش را می¬جوید
باور کن که این تن ها
هرچه قدر پیر می شوند
در دست های من جوان ترند
این اشک ها
تو را در برهنگی نقطه فاش می کنند
در دمکراسی چشم
که جهان را فاشیست وار عاشق می کند
آزادی در میان نسیمِ برگ ها می وزد
و بر گُلی ساده بی قراری خودش را آرام می کند
من به ویرانی خشم ها چشم دوخته ام
به آبادی پروازی که در رؤیای خودش می میرد
رطوبتی تمامِ جنوبم را در سواحلِ شمال می بارد
می بارد
این روزها هیچ بارشی مانند خودش نمی بارد
و با عبوراز صندلی های چوبی
به بی وفایی میزها می رسیم!
و این طرح های گَچی
هیچ تخته سیاهی را خوشبخت نمی کنند
برای یک لحظه آفتابم باش
ماه برای هیچ ایستگاهی شب های خودش را رو نمی¬کند
قلبِ من
جایگاهِ غمگینِ اومانیسم است
و تنها
برای گاهی آهی در راهی اشک می ریزد
قلبِ من بیشتر از پیشترها رنج می کشد
قلب من
مانند بارانی می بارد که
در خلوت خانه ی خدا
قطره هایش بی هیچ اضطرابی مضطرب شدند!

عابدین پاپی(آرام)
29/11/1402