من از بهانه های دروغينِ خود خبر دارم
کجا توانِ شکفتن به سبزه ها دارم
سرود وصل گَر از عرش و کبريا خوانند
کجا توانِ پريدن به قله ها دارم
به روزگار فراموشیِ لاله ها
کجا توانِ شنودِ نغمه ها دارم
به شب رسيده هزار پرده ی نغز
کجا توانِ رهيدن از جفا دارم
اگر به خانه ی خَمار دری نشان باشد
کجا توانِ عبور از بهانه ها دارم
صدای خِش خِش صد برگ رز همی آيد
کجا توانِ نويد جوانه ها دارم
به محبسی که دهندم به نام و نان روزی
کجا توانِ رهائی ز حلقه ها دارم
از آن دمی که به خُمخانه ها سری نزدم
شکسته شد سبویِ وفايم بسی خطا دارم
شکسته ام ز جورِ عمل بيا ساقی
به جرعه ای بچشانم به می وفا دارم
الهی کنار حوض طريقتم بنشان
که جرعه جرعه زمی تا ابد بقا دارم
ز پلک بسته ی آدم , ز شب تا صبح
بيا به کوچه های شبانه کمی دوا دارم
مرا به ميهمانی خورشيد رهی ندهند
مگر به دست دعائی خدا نگهدارم

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (3):

امیر جلالی

ولی اله بایبوردی

منصور شاهنگیان

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها