پاشنه ی تیز عقل

درد بسیارست امّا در خیابانِ شلوغ

بر سپیدم سجده باید ماهِ دف‌باور کند!

متین می‌فرمایید متأسفانه دو عدّه در این معبر به اُولیٰ درجه مقصرند!

اوّلی عدّه‌ای نابلدِ سیاه‌اندیش که هر خزعبلِ دم‌دستیِ دست‌نویس را خط‌خط و سطرسطر می‌کنند و حتّی هنوزِ هنوز نمی‌دانند شعرِ سپید و مشتقاتش از هاشور گرفته تا موجِ نو و فرانوشت و گفتار و فراگفتار و … شعرِ مترجم‌ست نه ترجمهٔ شعر و مثلاً با عشقولانه از خود در کردن بجای عاشقانه سرودن فکر می‌کنند شاعرانا گشته‌اند، که عقربِ این آفت از یکی دو دههٔ قبل شروعِ به نیش زدن بر جانِ عزیزِ شعرِ سپید کرد و از وقتی لب باز کرد که اپیدمی شد از کارگر و پزشک و مهندس گرفته تا پیر و جوان و خُرد و کلان و زن و مرد و همه و همه خواستند بی قریحه فعلِ بودنِ شاعری را شدن صَرف کنند و تا رفتند سراغِ کلاسیک که نامِ اشتباهِ منظوم‌ست کلالیک گفتند و چون وزن را کمی سخت دیدند یا حال و حوصله مطالعه کردن نداشتند سراغِ راحةالحلقوم گشتند و با مماغِ چاق خود به این نتیجه رسیدند که سپیدسرایی مثلِ آب خوردن است و اراجیفِ گوگولی مگولی و ساندویچیِ زرد واردِ مدارِ مجازآباد کردند و از طرفی پول کارِ خودش را کرد و هزاران کباب‌سوختهٔ کطاب بجایِ کتاب و هرف بجایِ حرف و معر بجایِ شعر توسطِ ناشران جیب‌دوست روانه بازار مکاره شد!

جریان دوّم، عدّه‌ٔ کمی تا قسمتی بسیار از تعدادِ کم‌عدّه‌، شاعرانٍ منظومند که خود را حاکم بلامنازعِ وطنِ پارسی و اساساً شعر می‌دانند و شعر را تنها از دریچهٔ چشمِ خود می‌بینند و حتّی یک کتاب و حتّی یک شعر از شاعرانِ دورِ دنیا را به زبانِ اصلی نخوانده‌اند و با ادبیاتِ زمان و جهان کلاً بیگانه‌اند، دم از بوطیقا می‌زنند امّا سطری از آن را نخوانده و نخورده‌اند‌، حرفِ فلسفه و حکمت که می‌شود تیرِ زوایه دیدشان نهایت تا هزار فرسنگی فقط نامِ بوعلی و سهرودی می‌رود آنهارا نیز ناشناسایند چه رسد به افکارِ نیچه و فاناگوا و فیران دوماتی و فلسفه چین و غیر و غیر، خب معلوم‌ست وقتی نخوانده‌اند شمشیر نباشد تفنگ دست می‌گیرند هنگ ضد تشکیل می‌دهند و آپارتایدِ شاعری راه می‌اندازند و دلشان را به نژادپرستی و تبعیضِ نژادی و سیاه کردن رویِ سپید خوش‌ می‌کنند!

امّا سپیدسرایانِ سپیدکیش نیز بی تقصیر نیستند، خلافِ مرامِ اتّحادِ حداکثری و تعلق بر هم‌اندیشی و خردِ جمعی خلوت‌گزینند و در بسترِ دوری از هم فکر می‌کنند همه چیز خودبه‌خود و باری به‌هرجهت درست می‌شود و آستینی برایِ رفعِ تبعیضِ نژادی بالا نمی‌زنند که نمی‌زنند و نهایتِ امر فکر می‌کنند با حتا نوشتن حتّی و مثلاً را مثلن نوشتن و فرضاً چشمت را چشم ات نوشتن و این نوع غلط‌نویسی‌ها و نوک و توک زدن بر سینه و شقیقه سیاست که هیچ پدر و مادری آن را گردن نمی‌گیرد همه چیز درست‌درمان و کار درست می‌شود!

سلامت باشید