هزاران نفر خون خود خورده اند
هزاران نفر در کفن خفته اند
هزاران مبارز کمین خورده اند
هزاران جگر زخمها دیده اند
هزاران شکنجه به جسم تکیده
هزاران هزار لاله در خون تپیده
هزار زخم تیر بر بدنها تنیده
هزار آرزو سینه ها را دریده
کجا رفت انسانیت های دیروز ما ؟
کجا رفت غیرت حیا خوی ما ؟
کجا رفت احساس گرم و لطیف ؟
چرا رفت وجدان به چاه کثیف ؟

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):

مينا امينی

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (5):

مدیر سایت

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

وقتی برایت می شود دنیا فقط یک فرد
بی او نمی دانی در این دنیا چه باید کرد

افسردگی بی طاقتی امثالِ این حالات
عاشق شدن صد عارضه همراهِ خود آورد

در غارِ تنهایی مرا امشب دمی دریاب
پژواکِ کوهستان پُرَست از ناله های درد

مانندِ ققنوس از دلِ خاکسترش برخیز
گاهی اگر شد آتشِ این عشقِ سوزان سرد

دیگر سراغ از بارِشِ باران نمی گیرد
دشتی که شُسته خاکِ او را گریهء یک مرد

« سجاد پورخدایار »

تازه ترین نقدها