🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
این آبی امید بی شک
هی به بیکرانگی وبی چونی
مرا می کِشد…
شراره و شعله های تلخ تردیدرا
در من می کُشد…
ستارگی گشوده به راه
افق را
آذین بسته به نگاه
تا دشتهای دور تماشا
آنگاهم
ارمغان رگ بود
که به ریتم تبسّمت
لبخند سرخ می زد…
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (6):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (8):