به سوی سیمرغ

به سوي سيمرغ

محمد حسین پژوهنده
پس از مدت ها انتظار و آرزوي ديدار آقا ، بالأخره تو را پذيرفته اند و تو ساك و چمدانت را بسته اي و آمادة حركت شدي .
تا به ذهنت مي آوري كه عازم كجا هستي از خوشحالي بال در مي آوري و قلبت ضربانش تند مي شود ، رنگت برافروخته است و هر كس به تو نگاه مي كند مي فهمد چه شور و شوقي داري ، بي تابي مي كني ، لحظه ها كند مي گذرد ، دلت مي خواهد نوار زمان تند حركت كند ، روي صندلي نشسته اي ، حواست به سرنشينان ديگر نيست ، در مشهدي ، گنبد و گلدسته ها را مي بيني ، ناخودآگاه از فرط خوشحالي آه مي كشي ، ذوق زده اي ، باورت نمي شود ، يادت مي آيد كه حاج آقا مي گفت بايد غسل زيارت كني ، لباس هاي تميزت را بپوشي ، خودت را عطر بزني و خوشبو كني و بعد … صداي صلوات تو را به خود مي آورد ، دوباره خود را روي صندلي نشسته مي بيني با سرنشينان ديگر كه آجيل و ميوه به هم تعارف مي كنند و تو از بغل دستي مي پرسي :
سفر چندمته ؟
و او جواب مي دهد كه …
و تو براي دومين بار پرواز كرده اي جلوي پنجرة فولاد هستي ، سلام مي كني ، چنان كه حاج آقا يادت داده بود ، گفته بود:
«مگر غير از اين است كه ما عقيده داريم امامان زنده و مرده ندارند ، آنها از هر زنده اي زنده ترند ، تو را مي بينند ، صدايت را مي شنوند ، تو هم بايد آقا را با چشم جان مشاهده كني كه گويي آن جا ايستاده يا نشسته تبسم مي نمايند و تو خجالت مي كشي صدايت را جلوي آقا بالا ببري ، دست به سينه مي گذاري يا سرت را خم مي كني : آقا … سلام عليك : آقا خيلي خوشحالم كردي ، آقا من فكر مي كردم لياقت ندارم ، بنده نوازي فرمودي ، چه دارم مي گويم ، خاك كفش هاي تان نيستم … »
بي اختيار اشك سرازير مي شود ، هم خوشحالي و هم شرمنده … دستي روي شانه ات مي خورد ، رفيق كناري ات هست ، مي گويد : داري گريه مي كني ، چيه ؟ ناراحتي ؟ و تو چشمانت را مي مالي و پاك مي كني ، مي گويي نه ، و لبخند مي زني ، بعد ، طوري كه او هم تحت تأثير قرار مي گيرد مي گويي :
من كه باشم كه بر آن خاطر عاطر گذرم حيف باشد كه بود خاك درش تاج سرم
آه مي كشي و او هم منقلب مي شود ، تو از نگاهش مي فهمي ، او را با خود مي كشاني ، مي پرسد : سفر اولته ؟ و تو مي گويي نه ، هر سال قسمت مي شود مي آيم ، اما اين سفر چيز ديگري است ، مي پرسد چرا ؟ و تو مي گويي : من هميشه به مشهد مي رفتم ولي اين دفعه به ديدن يك دوست ، يك بزرگ ، يك آقايي كه هر چه فكرت برسد آقاست ، منو دوست دارد و من هم خيلي دوستش دارم ، خاك پايش هستم ، اين سفر تنها نيستم ، با تو و بيست و نه نفر ديگر هم هستم ، حاج آقا خدا عمرش بدهد واقعا روشنم كرد ، خيلي فرق كردم با گذشته ، اصلا ديدم عوض شده است ايشان مي گفت :
«وقتي روبروي آقا مي ايستي بايد خودت را دربست در خدمت ايشان ببيني ، خودت را بايد اصلاح كرده باشي ، منظورم اصلاح باطنت هست ، طوري نباشي كه جلوي آقا خجالت بكشي وقتي آقا ار سيما و وضع ظاهرت بفهمد چه كارهاي زشتي مرتكب شده اي و از تو بپرسد نمازهايت را درست و سر وقت مي خواني ؟ روزه چطور ، حق مردم ، دوست و رفيق ، پدر و مادر ، برادر و خواهر ، بچه ها و قوم و خويش ها همه از تو راضي هستند كه آمدي يا نه ؟ »
حاج آقا مي گفت :
«غسل زيارت معنا دارد ، سر و گردنت را كه مي شويي يعني فكر گناه را از سرم بيرون كردم و مي توانم سر افراز جلوي خدا بايستم با گردن كشيده ، طرف راست و چپ بدن را كه مي شويي به معناي اين است كه شانه ام زير بار هيچ جريان و فرقة راست و چپي نيست ، بر صراط مستقيم قدم مي گذارم.
بايد طوري باشي كه آقا از تو خوششان بيايد ، وقتي سلام مي كني با تبسم جوابت را بدهند ، روي شان را از تو برنگردانند و اخم كنند … »
حاج آقا مي گفت :
«زيارت با معرفتش ارزش دارد اگر نه در زمان حيات ظاهري شان مأمون و خيلي هاي ديگر هم آقا را مي ديدند و حتي دست ايشان را مي بوسيدند اما چه فايده اي به حال شان داشت ، معرفت يعني واقعا مقام ايشان را پيش خداوند درك كني ، آقا كيست ؟ چرا اين همه دل در گرو مهر اوست ؟ شاهان عالم به گدايي در خانه اش مي آيند و به جاروكشي آستانش افتخار مي كنند ، آيت الله هاي بزرگ وقتي مقابلش مي ايستند سرشان را پايين ، دست روي دست و با حالت خضوع و خشوع مثل يك بردة خوار و ذليل اند؛ جلو بروي مي بيني دارند آهسته و بي صدا اشك مي ريزند ، راستي تا حالا اين طور به آقا فكر كرده ايم ؟ »
آيا مي دانسته ايم كه زيارت يعني به ديدار آقا رفتن ؟ هرگز بين خود مان و آقا اين قدر بي پرده بوده ايم ؟ و صداي يكي از همراهانت كه چاووشي مي خواند تو را از خود بي خود مي كند و همين جا صحبت خود را قطع مي كني و سراپا گوش مي شوي .
سلام علی آل طاها و یاسین سلام علی آل ختم النبیین
سلام علی روضة حلّ فیها امام یباهی به الملک و الدین
امام به حق ، شاه مطلق ، كه آمد حريم درش قبله گاه سلاطين
علی بن موسی الرضا کز خدایش رضا شد لقب چون رضا بودش آئین
پی عطر ، روبند حوران جنت غبار درش را به گیسوی مشکین
اگر خواهي آري به كف دامن او برو دامن از هر چه جز اوست برچين
(عبد الرحمان جامی)