هویت بدلی

هويت بدلي
كمبود شخصيت يا وهن شخصيت، شخص را وادار به وام گيري از هويت بدلي مي نمايد. در اين حالت شخص به جاي اين كه هويت خود را معرفي نمايد به معرفي ديگري به جاي خود مي پردازد. مثلاً در اعقاب او اگر شخصيت والا مقامي بوده است خود را منتسب به او مي كند: من از نوادگان … ؛ من از اولاد… ؛ ما مردمان شهر… از ريشه… هستيم.
توضیح آن که رسم معرفي خود با كنيه، اغلب در ابتدا ناشی از نوعي خود كم بيني ناشي از اظهار فروتني بوده است كه در آن حالت شخص در مقام معرفي، خود را منتسب به یکی از منسوبین خود مي نمايد: پدر حسن؛ پسر محمد؛ مادر كلثوم، خواهر حسین، دختر علی و… همچنين ممكن است ناشي از احساس حقارت و وهن شخصيت باشد گويي شخص زماني مي تواند «خود» واقعي اش را معرفي نمايد كه نامش به ديگري اضافه شود؛ همچون نوع معرفی در گذشته ایران و برخی از کشورهای اسلامی در حال حاضر مثل: محمد حسن احمد باقر؛ و یا پيشنام هايي چون: زاير؛ شير؛ مير، مشدي و… يا پسنام هايي چون: خان، شاه، بيك، بيگم، و… و این بدان معناست كه شخص زماني هويت خود را كامل احساس مي كند كه پيش يا پس نام او را اين عنوان ها پر كرده باشند.
البته آموزه فرهنگي كهن ما در اين رابطه اين است كه:
«فرزند هنر باش نه فرزند پدر فرزند هنر زنده كند نام پدر»
فرزانگان پيشين ما هويت شخص را در خود او جستجو مي نموده اند و توصيه كرده اند كه: «فرزند خصال خويشتن باش» و جز آن را نكوهش كرده اند:
«گيرم پدر تو بود فاضل از فضل پدر تو را چه حاصل؟».
ملاحظه- موارد یاد شده بجز دلایل روان شناختی می توانند به تابع سنت قومی بر هویت سالم شخص نیز دلالت داشته باشند.
مانا باشید!