گلخن‌ و گلخانـه‌

«هرگز نخورد آب‌ زميني‌ كه‌ بلند است‌»
پندي‌ است‌ گران مايه‌ تو را گر سر پند است‌
ما خِنك‌ خود از ورطه‌ء پستي‌ بجهانديم‌
ما راست‌ قدان‌ را تك‌ و تازي‌ چو سمند است‌
ما چشم‌ نداريم‌ بر اين‌ رشحه‌ء “فرهنگ‌”!
كامروز روان‌ است‌ و چه‌ بسيار كه‌ بند است‌
ما ديده‌ بر آن‌ ابر كرم‌ دوخته‌ داريم‌
كز افشره‌ء جان‌ دهد آبي‌ كه‌ چو قند است‌
افتاده‌ چو ما نيست‌ در اين‌ عرصهء گیتی
امّا چكند آن‌ كه‌ چنان‌ كوه‌ بلند است‌!
چون‌ قلّه‌ء افراشته‌ پر مجد و شكوهيم‌
آن‌ قلّه‌ كه‌ برتر ز دماوند و سهند است‌
از ماست‌ هرآن‌ رود كه‌ جاري‌ است‌ به‌ هر سوي‌
از ماست‌ هرآن‌ چشمه‌ كه‌ شفّاف‌ و روند است‌
گر خشك‌ لبانيم‌ ولي‌ ساقي‌ بزميم
‌ما كار نداريم‌ كه‌ چون‌ است‌ و كه‌ چند است‌
ما ذروهء نازيم‌ همان‌ قلّه‌ء اعزاز
آن‌ نقطه‌ كه‌ بس‌ دور ز هر دام‌ و كمند است‌
گر پست‌ شويم‌ از پي‌ گندابهء جویی
‌سيمرغ‌ و هماي‌ شرف‌ از ما گله‌ مند است‌
فرزانه‌ به‌ پستي‌ نكند ميل‌ كه‌ بلبل‌
گلخن‌ نگزيده‌ است‌ چو گلخانه‌ پسند است‌
هرگز چو بزي‌ هيچ‌ اسدي‌ ريش‌ نجنباند
چون‌ شرزهء اين‌ بيشه‌ و پر از غُرولُند است‌
بيداد كسان‌ است‌ نه‌ بيداد الاهي‌
بر گردن‌ و دست‌ آنچه‌ به‌ ما از غُل‌ وبند است‌
مصباح‌ چو افروختی اندر ره‌ طوفان‌
هرگز تو مپندار كه‌ خالي‌ ز گزند است‌
گر سُفت‌ پژوهنده‌ همه‌ دُرّ معاني‌
افسوس‌ كه‌ نزد سفها جمله‌ چرند است‌!

18 / 2 / 1374‌. مشهد.
پ. ن. شناسهء سوم شخص جمه اشاره به ملت اسلام و ایران است. توضیخ کوتاه چند واژه:
خنک بر وزن رند= اسب رهوار.
فرهنگ=کاریز.
ذروهءناز= ستیغ قله، جای هما.