چقدر ساده زندگی میکنم و از زرق و برق دنیا چشمم تنها پیش پایم را میبیند هراس زمین خوردن شوق خنده های بلند را از من میگیرد غم نمی‌میرد تا زندگی پایان خود را با اشک جشن بگیرد و فایده لبخند چیست وقتی لبهایم از حکایت شادی عاری ست و نمیدانم بیش از این قصه مرا میخوانند یا نه اما مینویسم برای روزهایی که مبادا نیست آغاز دلتنگی ست و پایان رویای نوشتن هاست و گوش های خدا حرف هایم را میشنود قبل از آنکه بخواهم دهان باز کنم و تن کاغذ ها را سیاه کنم باید در شادی واژه ها شرکت کنند و قلم خوب می داند ماندگارترین میراث او سیاه پوشان است.

فاضله هاشمی بی فاصله

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند (2):

مهرداد مانا

سینا دژآگه

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (4):

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

این منم، شاعرِ یک نسلِ پَلاسیده و زرد
حاصلِ واکنشِ “تجربه” با عنصرِ درد

فاتحِ زخمیِ یک جنگِ اَسَفبار و کثیف
وارثِ جمجمه ی مانده ی از صحنِ نبرد

کودکی گمشده در کوچه ی امیالِ بعید
نوجوانی که پس از مرگِ “جوانی”، شده مرد

دلقکی ملعبه ی دستِ سیاست زدگان
مهره ای در وسطِ صفحه ی یک تخته ی نرد

خیره ام از پسِ یک پنجره بر جبرِ سفر
شاهدِ رفتنِ مغزی که شد از جامعه طرد

مثلِ دریا شده این محبسِ تنگِ خفقان
بسکه خون می چکد از دیده ی هر فرد به فرد

رد شد آب از سر و دیگر خفه شد فکرِ عقیم
روی اندیشه ام اینک نه غبار است و نه گَرد

نسلِ من سوخت ولی در دلِ خاکسترِ آن
آتشی هست که هرگز نشود ساکت و سرد

« حمید گیوه چیان »

تازه ترین نقدها