فرهنگ سازی

چندی پیش شاعر توانا و ادیب گرانقدر جناب بنیامین پور حسن مقاله ای داشتند تحت عنوان “تكنيك هايي ساده براي بهتر سرودن”مقاله ای که هر چند روز باید دوباره خوانی کرد تا ملکه ی ذهن شود. بنده در این مقاله و در ادامه ی مطالب ایشان می خواهم به نکات دیگری توجه عزیزان را جلب کنم . در بین هزاران شاعر معاصر تنها نام چند تن از شاعران در تاریخ ادبیات ایران و جهان  جاودانه خواهد شد و این ماندگاری بستگی به احساسات رقیق و حساس ، اندیشه های والا و شعور  شاعران متفکر دارد . در جایی خواندم که : هیچ می دانید که از میان  اشعار شعرای ایرانی، آن هایی که صاحبان شان بی پول، محروم، مظلوم و در به در بوده اند، بهتر است از شعر شعرای متمول و صاحب نعمت؟ مثلا شعر های فردوسی و  مسعود سعد سلمان که اولی به دلیل فقر و اخلاق ساده و پاکیزه که در حیات روستایی گری و بیچارگی ِ کنج ده داشته است و دومی به علت حبس و توقیف در کنج قلعه ها بوده است، دارای لطافت و پاکیزی بوده و به خوبی با انسان صحبت و از روح شاعر خود حکایت می کند. ولی غزل های فرخی و انوری و مدایح حکیم سنایی ابدا زبان و رنگ و مزه نداشته و فقط علم و قدرت شاعر را به ما می فهماند. شعر شاعر باید پاک باشد ، گروهی مدح پادشاهان را مذمت و نکوهش کرده  و حتا از فردوسی ، سعدی و  حافظ ایراد گرفته اند که برخی از  اشعار آنان پاک نیست!! از فردوسی این ایراد را گرفته اند که به خاطر صله (اگر چه به او داده نشد )شاهنامه را تدوین و پادشاهان را  ستوده است!!! بنده با این موارد شدیدا مخالفم و می گویم درود بر ملوکی که حقوق شاعران (صله) را به آنان پرداخت کرده اند و ما می بینیم که دیوان شاعران بزرگی چون فردوسی ، سعدی، مولوی و حافظ در طول تاریخ بارها تجدید چاپ شده و هزاران نفر توانسته اند از سفره ی گسترده ی این شاعران نان به خانه  ببرند و در حقیقت این شاعران ولی نعمت مردم بوده اند و حال به لحاظ فرهنگی چه خدمتی به مردم ایران و جهان کرده اند بماند تا منصفی بیاید و توضیح دهد. به نظر من شاعر باید در چند جبهه  خدمت کند. 1 –  جبهه ی مردم و اخلاق 2- جبهه ی مبارزه با ظلم 3- جبهه ی عشق و مهر 4 – جبهه ی معنوی شاعر باید فرهنگ سازی کند ، مانند فردوسی ، سعدی ، مولوی ، حافظ ، شیخ عطار, صائب و نزاری قهستانی و از این دست شاعران… فردوسی وقتی می بیند متمردین از فرمان الهی به ایران به نام  خدا و اسلام حمله می کنند و تنها توجه آنان به چپاول ثروت و ربودن زنان جوان و زیبا روی ایرانی  بوده است اسلحه ی قلم را برمی دارد و باروت ذهن خود را در آن جای داده و شاهنامه را می آفریند. بارها گفته ام شاهنامه یعنی تزریق غیرت به پیکر ایرانیان توسط حکیم ابوالقاسم فردوسی ست.  نتیجه ی فرهنگ سازی فردوسی را حدود 1100 سال بعد در دفاع مقدس می بینیم. حمله ی گسترده ی دوباره اعراب خائن و بیمار به ایران، ظاهراً صدام به ما حمله کرده بود ولی در پس پرده یک قدرت اقتصادی بزرگ چون عربستان سعودی و نیروهای استکبار جهانی وجود داشتند، با این همه ما به یمن دو فرهنگ یکی فرهنگ سید الشهداء یعنی شهادت و دوم فرهنگ فردوسی یعنی غیرت پیروز میدان شدیم. فرهنگ دزدی و چپاول میراث کثیفی ست که از حملات اسکندر مقدونی ، اعراب ، بربر ها و افغان ها و… به ما رسیده است  و امروز در شرایط سخت جنگ و تحریم و فتنه های سیاسی داخلی  فرهنگ چپاول سر بلند کرده  است و نشانه های زشت آن  خودبارگی و زنده باد خودم می باشد. بسیاری از مردم و مسئولین  آلوده  به این بیماری فرهنگی  شده اند و لازم است شاعران عزیزما با همت عالی خود فرهنگ سازی را آغاز کنند. این فرهنگ سازی باید تحت لوای شعر و ادب باشد و نیاز به منظومه های بلند دارد و گاهی بر عکس  لازم است شاعر از  مفردات کمک بگیرد. در این صورت اشعار شاعر پاک و ارزشمند  بوده  و نام  او در تاریخ ادبیات ایران و جهان ماندگار خواهد شد.