🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
پیرے ســرو دل گوشے ایستا، مشغولِ مراقبۂ
جمع رفتار و مڪاشفۂ فردِ ڪردارِ خود بودے
ڪہ ناگهان بـے حــدس، سنگریزهاے مویش
را تناول و ڪاڪلِ او آشفت، چون ســر بہ
نفعِ جهت نچـرخاند و چراغِ چشـــم بر بد
بست، راوےِ اتّفــاق بر او وارد و بہ حُڪــمِ
غفلت و شماتت غرّه گفت: اے پیـــر بازار و
میدان حـریص نگریستے و خسیس در پـےِ
چیستےِ آنچہ از من بر تو آمـد نگشتے و مرا
بہ ڪیستے و دعوت نخواندے!
پیــر او را با اقامــۂ لطف و لطـافت گفت:
سلامِ تو سنگے بود ڪہ بہ نیڪے شنیـدم و
جوابـے در خورِ آن نیافتم!
نااهل خجل از عملِ باطل و طـــریقِ غافل
عذرِ عقل و دل بر دامانِ پیر افڪند!
پندِ پیــرِ زعفران افڪار را
گر بنوشے گم ڪنے زنگار را
ــــــــــــــــــــــــ
سیّدمحمّدرضــا لاهیجے
ساڪوتے. هنــد. دهلےنو
ــــــــــــــــــــــــ
کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند (4):
کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (6):