ایستاده ‏ام در سراشیبی تندِ لحظه ‎هایِ مسکینِ تنهایی.
ایستگاه پُر از چمدان‎های خسته
و سوتِ قطارِ بی ‎رمقی که از آغوش دلتنگی می‎گریزد.
آن سوتر،
هوای خاکستری باد و باران،
با صدایی واضح ‏‎تر از رؤیا،
پُر از آشفتگیِ رنگینِ خیالِ سفری ناتمام.
تمام ابعادِ تنهاییِ مسافر، از ریلِ زمان، خارج.
تنها،
سکوت می‏ ماند که سایه ‎های مسیر را پر از سوتِ سردِ قطار می‎کند.
قطار بی ‎رمق در جیغ ِپنهانِ مسافر،
فصل انفصال عشق است.
و اضطراب افسرده ‎ی خاطره‎‏ ای پرهیاهو.

معصومه محمدی سیف

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند :

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (4):

مدیر سایت

معصومه محمدی سیف

سپیده طالبی

ولی اله بایبوردی

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

ای که چیدی به جفاکاری خود این خوان را
بسته عشقت به چنین معرکه ای دستان را

پهلوانی من آن است که در مسلک عشق
بی دریغی به تو تقدیم کنم این جان را

من و دریوزه ای از ناز طبیبان هیهات
دردمند تو عزیزم چه کند درمان را

این روا نیست که حتی به گمانت برسد
که من از جور و جفا می شکنم پیمان را

ناز کن باز که ناز تو خریدن دارد
کن پریشان سر آن گیسوی جانفشان را

پاک شو دفتر از این اشک که افشا نکنی
پیش دلدار تو داغ دل بی سامان را

مهدی از جور تو لب بسته ولی جان دلم
بشنو از قعر غزل درد دل نالان را

« مهدی رستگاری »

تازه ترین نقدها