باید آواز بخوانم

نمی‌خواهم از یادها بروم.
باید آواز بخوانم.
باید همیشه بخوانم.
ترانه خوانِ عاشقی که پُر از پرتو رخشانِ عشق است.
و طنینِ کلامِ آهنگینم را میان شکوفه‌ها، زندگی کنم.
نمی‌خواهم از یادها بروم.
می‏خواهم لابه‎لای تمامِ شاخه‎ها، حضورِ آفتاب باشم و روشنیِ لبخند.
وقتی نیستم، هوا، نفسی ندارد.
و عطرِ هیچ گلی، مشام دشت را خوشایند نمی‏سازد.
وقتی نیستم، گنجشک‎ها از آواز محزونِ لانه‎ی خود، به عشق، سرک نمی‏کشند.
و انزوای رازقی، در آستانه‏ی دشت، خاکستری است.
وقتی ساکتم، ابتدای پرواز هیچ پرنده‌ای، عشق نمی‏شود
و انتهای صدای هیچ شعری، پرواز نمی‏شود.
سکوت برای من، سقوط پرواز قناری است.
و شعر برای من، همیشه، سپیدِ سپید.
می‌خواهم بخوانم، ترانه‌سُرای پر از پرنده باشم.
پر از عطر شکوفه و لطافتِ سبزِ زندگی.
می‏خواهم بخوانم، بخندم و برقصم و گیسوانم را به خورشید گره بزنم.
تا شاید خدا،
با یک جفت گوشواره‏ی آفتاب‎گردان، گیسوانم را خوش عطر سازد
و دامنِ شعرم، در مسیرِ سیالِ زندگی، پرمعنا.
این صدای من است.
باید آواز بخوانم، در تلاطم زندگی.
باید برقصم، در تلألو رخشانِ خورشید.
باید میان شکوفه‎ها زندگی کنم.
نمی‌خواهم از یادها بروم.
باید همیشه آواز بخوانم.
ترانه خوانِ عاشقی که پُر از پرتو رخشانِ عشق است.

معصومه محمدی سیف