حجت القائم ( ع)

در عالمِ تنهایی دیشب من و دل با هم
او با خبر و خرسند من بیخبر و درهم
بی نفت چراغ عمر میسوخت بسانِ شمع
پروانۀ دل میدید اشک است روان نم نم
از سختی و از پستی گفتم ز تهیدستی
یک یک که تو می بینی باشد ز بنی آدم
درخاک ، پریشانی افتاده ز جمعی دون
یارب ز پریشانی بدترچه دراین عالم
تا کِی رسد این کشتی برساحلِ آسایش
تا چند بباید شد با غم همه دَم مُدغَم
شامِ غم و محنت را پایان نَبُوَد لختی
خورشیدِ سعادت خود بر ما ندمد یکدم
ناگاه دل از جا جست با تندی و با سختی
گفت از چه تو نالان سخت از بهره و از مُقسَم
خلّاقِ ازل بِنوِشت در لوحِ ابد زین پیش
در زندگِیت بینی هرچیز ز بیش و کم
وانگاه چه گریانی سرگشته و حیرانی
خندان تو نه ای امشب افسرده ای و درغم
امشب شبِ آسایش امشب شبِ افزایش
امشب شبِ آرایش گشته شبِ بس مُعظَم
امشب همه برّ و بحر در رقص و طرب بی حد
امشب همه جنّ و اِنس باشند بسی خرّم
دراین شبِ فرخنده شد حجّتِ حق ظاهر
بِنٌهاد در این عالَم عالی نَسَبی مقدم
این شب بهمه شبها پیوسته نماید فخر
این شب زهمه شبها برتر بُوَد و مُکرم
ای حجّتِ یزدانی میکُن نظر از لطفت

بر دردِ دلِ ملّت کان لطف بُوَد مرهم
شمشیرِ ولایت را بر تارکِ دشمن زَن
چون دوست بُوَد یار و بس حافظِ مُلکِ جم
بر زاهدیِ آور رحم با قصّۀ پُر دردش
کزغصّۀ این ملت دارد همه دَم ماتم