در مکتب ادبی نورگرایی

می گویند شنیدن کی بود مانند دیدن ولی اینجا باید گفت کی بود دیدن به مانند شنیدن آهنگ را بشنوید
خدا را شکر که سروش نبود
اما در مورد اثر
به نظر می رسد سخن از زیبایی هایی است که در گذشته بود و اکنون نیست عصر جدید چیزهایی را شاید بخشید ولی با بهایی بسیار سنگین
البته “در حال” فکر کنم مثلا اگر “هم اهل” بود بیشتر با این برداشت تناسب داشت والله عالم

احسنت، برداشت مناسبی داشته اید.
مطلبی هم اضافه شود:
سروش بالا بطور ویژه در مکتب ادبی نورگرایی است.

در مکتب نورگرایی،
نوستالژی می تواند به کار بیاید اما توقف در نوستالژی، جایز نیست یعنی محدود به نوستالژی نیست بلکه آن را سکوی پرتاب می داند.
در این سروش هم هرچند زیبایی حسرت برانگیز گذشته، برجسته شده است،
دستیابی دوباره به آن یا مشابه آن، اکنون نیز ناممکن نیست.
شاعر می گوید:
در چمنزارهای شهر شما،
یعنی این جاهایی که اکنون شهر ند، زمانی چمنزارهایی بوده اند با توصیفاتی که در لَخت های پیشین آمده است
و می گوید: شهر شما،
یعنی شهری که شاعر، آن را از خود نمی داند یا خود را از آن(هرچند حتی ممکن است در آن جا زندگی کند).

بله، بیان سروش، نوستالژی صرف نیست و امکانش هست که مانند آن چمنزاران باصفا را در شهری دیگر – که شاعر بتواند خود را بدان نسبت دهد-
پیدا کرد (پارک و فضای سبز دارای صفای حقیقی، نه فقط ظاهر زیبا)
یا این که در روستاهایی باصفا بتوان مانند آنها را یافت.
به یاد داشته باشیم که
مکتب ادبی نورگرایی
بطور خیلی خلاصه:
ترسیم طبیعت و سنت با قلم موی معنویت بر بوم پسامدرن است.

بحثی گویا هست در مورد اینکه چه شد بشر به فکر ساخت پارک افتاد اگر فلسفه وجودی پارک و … شناخته نشود قاعدتا نمی توان روح حاکم بر آن را درک و تسخیر نمود

به هر حال، شهرها نیز بی نیاز از طبیعت نیستند.