دلبرم رفت و دلم رفت و دگر تابی نیست

دل عاشق شده ام در پی القابی نیست
بی نقاب است، ورا حوصله ی قابی نیست
شب چه تاریک و به بَر بوسه ی مهتابی نیست

دلبرم رفت و دلم رفت و دگر تابی نیست
ای دریغا که به لب جام می نابی نیست

شاخه آفت زده شد میوه ی کالی نرسید
حال زار است ! الی احسن حالی نرسید
روزِ ما رفت و بجز شام زوالی نرسید

حسرتم مانده و دستم به وصالی نرسید
کوچه ها خالی و دیگر دل شادابی نیست

ملت عشق کجا فکر نقاب اند؟  ولی
جمله بر آتش عشقی که کباب اند ، ولی
بهر آبادی دل ها چه خراب اند، ولی

شب شد و چشم جهان در تبِ خواب اند ،ولی
سهم این منتظر خسته نظر ، خوابی نیست

سال ها طارقِ ما، کارِ دلم سوختن است
جان به لب آمدو کارم همه لب دوختن است
بر چنین قوم ریا معرفت آموختن است

گرچه سهم دل ما شعله برافروختن است
باز هم در شب من جلوه ی مهتابی نیست

همه  شب از غم هجرت به سحر بیدارم
سال ها بی تو چه بارانی ام و می بارم
غم هجران دگرم بس،  مده هی آزارم

چقدر پلک به راه تو به هم بفشارم
بر سر چشمه ی چشمی که دگر آبی نیست

یادم اصلاََ نرود دلبری و سروری ات
خنده ها و همه آیینِ هنر پروری ات
پی گوهر شده دیریست ز جان، گوهری ات

باز ای کاش که تکرار شود دلبری ات
نازنین بعد تو دیگر به دلم تابی نیست

مخمس، با تضمین از غزل  استاد حسین دلجویی

11 مرداد 1394 طارق خراسانی