*روحـــــانــــی نمـــــا….

سلام امید که بتوانیم عظمت کاری را که عالمان انجام دادند و می دهند را درک کنیم

* زلف «عنبرنساء»!!……………..

در یکی از روزهای بهاری سال 62 استاد فقید «مشفق کاشانی» در سر راه خود به ساختمان رادیو واقع در میدان 15 خرداد ، در دفتر مجله ی جوانان امروز به دیدنم آمد.پس از معانقه و تبادل تبریک سال نو به همدیگر ، ایشان غزلی از استاد فقید «علی عنقا» شاعر اهل دل و اهل حق در اختیارم گذاشت و بر درج آن در جایی مناسب از صفحه ی شعر مجله تاکید کرد.من هم آن غزل را برای انتشار در هفته ی بعد در بهترین جای صفحه ی شعر قرار دادم.
روز چهارشنبه ی هفته ی بعد-دو روز پس از انتشار مجله-استاد «مشفق» تماس تلفنی گرفت و در حالی که بشدت می خندید ، گفت:فلانی! آقای «عنقا» از دست شما خیلی عصبانی است و می گوید «خوش عمل» باعث مضحکه ی من و غزلم شده است!
با تعجب پرسیدم :آخر چرا؟ من که غزل ایشان را در بهترین جای صفحه ی شعر قرار داده ام.
استاد در حالی که نمی توانست جلو خنده اش را بگیرد فرمود:
بله ، در بهترین جا درج کرده ای اما بهتر است مصراع دوم بیت مطلع غزل را یک بار دیگر مرور کنی.
فورآ مجله را که پیش رویم بود گشودم و با آوردن صفحه ی شعر و خواندن مصراع دوم بیت اول خود نیز نتوانستم از خنده ام جلوگیری کنم.در مصراع دوم بیت اول غزل ، اصطلاح «زلف عنبرسا» که شاعر به کار برده بود با یک غلط ناقابل مطبعی یعنی «ن» به «زلف عنبرنسا=زلف پشگل ماچه الاغ»تبدیل شده بود!!
کاری نمی توانستم بکنم.حتی توضیح دادن راجع به آن در مجله ی هفته ی بعد ، مصداق بارز «عذر بدتر از گناه» می شد ؛ چون آن عده ای هم که نمی دانستند چه اتفاقی افتاده و قضیه چیست ، با خواندن آن توضیح متوجه می شدند و خیطی مضاعف می شد.با پیشنهاد استاد مشفق آن غزل را – بدون کمترین اشتباهی – دو هفته بعد تجدید چاپ کردیم.

* بانو! تو ببخش ………………………

*** اشــرف گیلانــی…….

بانو! بتکان غبار شب را
از ماه -که زخم خورده- یاد آر
از سینه ی داغدار خورشید
از سایه ی سرسپرده یاد آر
ما خیل به خواب رفتگانیم
“یاد آر ز شمع مرده یادآر ”

بانو! تو ببخش شب درازست
در یورش مرگ ، خشکمان زد
در لحظه ی ترسناک ماندن
در زیر تگرگ ، خشکمان زد
بادآمد ودشت را به هم ریخت
در سایه ی برگ خشکمان زد

بانو! همه جا سکون و رخوت
از هیچ ِ به هیچ مات بودیم
چسبیده به زندگی ّ بی ربط!
در استرس حیات!!! بودیم
تقویم، شتاب داشت: رد شد!
تکرار مکررات بودیم

سرخیم اگرچه ، بی بهانه
با سبز درخت ها رفیقیم
ما فصل بهار، فصلمان است
با هر چه که آشنا رفیقیم
بانو! بتکان غبار شب را
با روشنی شما رفیقیم

آماده ی رفتنیم تا اوج
آینده به نام آسمان است
در سینه ی ما امیدواری
-یک کوه عظیم تر- نهان است
شب خسته از این رکود ممتد
خورشید! بتاب سردمان است.

درود استاد خوش عمل گرامی
سپاس زیباست و ارزشمند مخصوصا مقطع این غزل طنز اجتماعی

تا ابد باید حسابش کرد جزو ضایعات
در جوال شرع انور سیب اگر لک می زند.

همواره سلامت و مسرور باشید

🌹🌹🌹👏👏👏

درود استاد …
خیلی عالی سروده اید …
ظاهرا این روزها دل شما نیز همچون من از دیدن و شنیدن بعضی مسایل پُر خون است…
👏👏👏💐💐💐💐

درود استاد
هر کاری شیخ کنه حلال و مستحب است ..😁😁

حق گفته اید به زبان طنز گفته اید
درودتان باد 👏👏👏👏