سردار بی سر

سـردار بــے سرے و سران‌ مبتلاے تو
سـردار هـا فـداے تـن سـر جداے تـو
شاهاسلامِ‌من‌بـہ‌تـو از دل‌بہ‌دل‌رسید؟
از رو سیاه و نـوکـرِ بــے ادّعـاے تــو!
باز اربعین رسید و بـہ سویت نیامدم
بغضیست‌در گـلـو سـفـر کـربـلاےتــو
شمعـے برای دیدهٔ بیدار ها حـسـیــن
پـروانہ وار سوختـہ ام در عــزاے تـو
قلبم‌به‌‌عشقِ‌ لطف و سخای‌تـو میـتپد
با عشق میـتپد کہ بگیـرد عـطاے تـو
دلخوش‌به‌این‌شدم‌که‌گدای‌تو ماندہ‌ام
حاجـت روا کنم که بـمانـم گداے تــو
این‌دل‌کـبوتریست‌ کہ‌گاهـے پریـده‌تا
گلدستہ‌ها و گنبد و صحن‌و سراےتـو
دارد هـواے تـو کـه‌ پـرَش باز میشود
امـروز پر کـشـیده‌ دلش در هواے تـو
در شـعر میدوم که کنم دینِ خـود ادا
باید مـدد دهـد بـسـرایم دعـاے تـو
دیگر غزل بہ پـای تـو معـنا نمـیدهد
باید قصـیـده سـر ببـرم زیـرِ پـاے تـو
باید به لـطـف تـو بـسـرایم اگر شـود
از کـربلا و از تـنِ بـی سـر رضـاے تـو
بـا واژه ها چگـونـہ بگویـم؟ نمیشود
از غنچـہ هـاےپرپر و از لالہ هاے تـو
از دستهاے قطـعِ علمـدار و مشک آب
از گوشـهاے کر شده وقـت نـداے تـو
از شیرخواره و دل‌ِ لیلا و طعم‌ِ خـون
یا از دل‌ِخدا که‌ شکـست‌از صداے تـو
بخشیده‌اے بہ‌ عالمیان پـاره‌های تـن
جانم‌فداے این‌همـہ‌شـور وسخای تـو
آقا ببین که‌ شاعرِ شعرت چگونہ شـد
عاجز بہ‌وصفِ حسّ‌ و بیانِ‌ ثـناے تـو
چشمش‌به‌شعرمانده‌‌وخون‌گریه‌میکند
با این‌کـه‌نیـست‌ دیدهٔ‌ درد آشناے تـو
این‌شعر را سرودم‌و چنگی‌ نزد به‌ دل
کِی میشود بداهـہ بـمیـرم بـراے تـو
صدبار اگر فداییِ‌نامـت‌شَوم‌کم‌ است
اے تار و پـودِ هـستیِ عالم فدای تـو
هر قـدر هم فداے تو باشند عـاشقان
غیر از خدا کسـے نشود خونبهاے تـو
عالم‌ اگر براےتو شاعر شود کم است
بایـد برای تـــو بسـراید خـدای تو
ای قـبلـهٔ همـیشـگـیِ کـکشـان ما
ای‌شمس‌خاک‌ِپست‌ِزمین‌نیست‌جای‌تو

#امیـر_بهنـام ۱۳۹۴/۹/۱۱
#شـب_اربعـین