شعر من

مرحبا ای هدهد سبز بهار

ده بشارت باغ را از چشمه سار

مرحبا ای همنشین کوی یار

ای گل همصحبت باد بهار

سینه ام دشتی است سرمست نسیم

جان سراید نغمه ی امّید و بیم

صد دریغ و درد مکتوم است شعر

در درون سینه منظوم است شعر

ای حریر سیمگون مهتاب من

نقره باران کن شب مرداب من

زخمه را بر سیم تار دل بزن

آتشی بر لاله زار دل بزن

دست را بر دسته ی مضراب بر

عاشقان را در حضور ناب بر

قصّه های شعر یعنی سوختن

شرح می از درد نی آموختن

شعر من شور شعور اندرون

می چکد از ابر من باران خون

شعر من جامی است از صهبای عشق

ناله ای از تار پرغوغای عشق

شعر من یعنی تمام زندگی

درد دل را رونق پایندگی

شعر من لوح  پیام ناب من

دفتری از حکمت و آداب من

دفترم میگوید از دل راز من

وادی طور است چشم انداز من

شعر داروی جنون واله هاست

از تبار داغ سرخ لاله هاست

شعر اشکی بر رخ آئینه ام

روشنی بخش فضای سینه ام

من نهایت را ز شعر آموختم

در لهیب ناله هایش سوختم

شعر آتش زد درون سینه ام

سوختم گل سرزد از آئینه ام

شعر آتش زد درون بسترم

سوختم ،گل سرزد از خاکسترم

سوختم خاکسترم پرواز کرد

ناله از نای جنون آغاز کرد

شعر در رقص آمدو آواره شد

بند بند جویباران پاره شد

با سلامی شعر را پایان برم

باغ گل را خدمت باران برم

فاطمه صادقی