گُلنای بُریده

.
ای راهِ تو راهِ سربداران
شایسته مسیرِ حق مداران

در دفتر زندگی رقم خورد
میلادِ تو روزِ پاسداران

محرم شده در حریم کویت
زوار به سلکِ حج گزاران

این آینه های روشنِ عشق
تابیده هزار در هزاران

آئینه ی حق نمای توحید
لب تشنه شهیدِ روزگاران

آبی که توراست مهرِ مادر
ای جلوه ی مهرِ گل تباران

در ظهر عطش دریغ کردند
هم از تو و هم ز خیلِ یاران

بر سِدره توراست پر تَرنُم[1]
گُلنای بریده چون هَزاران[2]

گلزار تو را خزان کجا بود
ای جلوه ی دلکش بهاران؟

گل مهرِ هماره در درخشش
روی تو به جمع گلعذاران

طارق به تو بسته دیده و دل
چون شاخه ی گل به شوقِ باران

پ. ن

[1].
سِدرَةُ المُنتَهی لغتی در قرآن است که در سورهٔ نجم به کار رفته‌است و ظاهراً درختی بوده که در نزدیکی آن محمد به دیدار «موجودی قدرتمند» که هویتش مشخص نشده، رفته‌است.
شعری از بوستان سعدی پیرامون معراج و سدرة المنتهی
شبی بر نشست از فلک برگذشت
به تمکین و جاه از ملک درگذشت
چنان گرم در تیه قربت براند
که در سدره جبریل از او باز ماند
بدو گفت سالار بیت الحرام
که ای حامل وحی برتر خرام
چو در دوستی مخلصم یافتی
عنانم ز صحبت چرا تافتی
بگفتا فراتر مجالم نماند
بماندم که نیروی بالم نماند
اگر یک سر موی برتر پرم
فروغ تجلی بسوزد پرم
(بوستان)

[2] .گلنای. ترکیب جدید است، نای گل یا حنجره ی گل